Patterson kan nog even vooruit, maar...

Dat de Amerikaan James Patterson de bestverkopende thrillerauteur ter wereld is, zal tijdens het doornemen van zijn bibliografie geen verbazing wekken. Want sinds The Thomas Berryman number, zijn debuut uit 1976, heeft hij praktisch ieder jaar een of meer boeken uitgegeven. Die uitgaven bestaan onder andere uit standalones, jeugdseries, de bekende serie rond de politie-profiler Dr. Alex Cross, maar ook die niet minder bekende over de dames van de Women’s Murder Club. De eerstverlorene was de eerste uit deze reeks en in november 2018 verscheen alweer het nieuwste deel, De zeventiende verdachte.

Op een nacht wordt in het Central District van San Francisco een dakloze man vermoord. Niet lang daarna wordt Lindsay Boxer benaderd door een vrouw die aangifte van de moord wil doen. Lindsay zegt toe dit uit te zoeken. Dan worden er meer daklozen vermoord, maar haar collega’s van het centrale district lijken geen haast met het onderzoek te maken. Ze laat het er echter niet bij zitten. Tegelijkertijd verdedigt haar vriendin Yuki Castellano in een gecompliceerde rechtszaak een man die zegt door zijn vrouwelijke leidinggevende te zijn verkracht. Laatstgenoemde blijft volhouden dat ze onschuldig is.

Luchtig. Dat is wat zo kenmerkend is aan de schrijfstijl van James Patterson. Ook De zeventiende verdachte wijkt niet af van dat patroon, ondanks dat er een aantal moorden wordt gepleegd en de auteur een vleugje #metoo in het verhaal heeft verwerkt. Daarnaast blijft hij volharden in het hanteren van korte, soms zelfs erg korte, hoofdstukken. Niet erg, want dit heeft over het algemeen tot gevolg dat het verhaal zich in een verhoogd tempo afspeelt. Bij deze laatste uit de WMC-serie heeft de lezer dat gevoel misschien wat minder, want, uitgezonderd de ontknoping, zijn de kleine voorwaartse sprongen in tijd de enige echte versnellingen die in het verhaal voorkomen.  

Hoewel de Women’s Murder Club uit vier vriendinnen bestaat, hebben alleen Lindsay en Yuki een aanzienlijk aandeel in het verhaal. Dat een verhaallijn niet meer alleen door Boxer gedragen wordt, heeft de auteur in zijn vorige boek al in gang gezet. Het gevolg daarvan is dan wel dat de rol van de twee overige dames, afhankelijk van wie een tweede verhaallijn heeft, een stuk beperkter is geworden dan in de voorgaande boeken. Aan de ene kant is dit jammer, want als viertal vormen ze een sterk team, maar aan de andere kant biedt het ook wel weer nieuwe perspectieven en lijkt het kwartet, in welke vorm dan ook, nog wel even vooruit te kunnen.

Door het aandeel van Lindsay en Yuki heeft De zeventiende verdachte twee verhaallijnen. Meestal komen deze afzonderlijke verhalen gedurende de plot steeds dichter bij elkaar tot ze één geheel vormen. In dit geval is daar geen enkele sprake van, want ondanks dat je dit wel zou verwachten, hebben ze niets met elkaar te maken. Beide verhalen zijn in beginsel interessant en beginnen boeiend, hebben gedurende de plot enkele verrassende wendingen, maar zakken op den duur toch iets in en wordt de verhaallijnen wat dunner. Je krijgt het gevoel dat de auteur er meer uit had kunnen halen dan hij nu gedaan heeft en heeft het boek niet de diepgang gekregen die wel tot de mogelijkheden had behoord.

Ondanks de toch nog steeds sterke combinatie van de vier vriendinnen is De zeventiende verdachte niet het beste uit de serie. Toch kan Patterson met zijn beproefde concept nog wel even vooruit, maar dan zal hij wel gebruik moeten (blijven) maken van actuele gebeurtenissen en eventuele discussies die daarover zijn ontstaan.