Te veel tekortkomingen

Ondanks dat Ruth Ware al van jongs af aan schreef, had ze nooit verwacht dat haar boeken ooit gepubliceerd zouden worden. Totdat ze in 2012 als Ruth Warburton debuteerde met de Young Adult-roman A Witch in Winter bewaarde ze al haar boeken onder haar bed. Onder dit alias schreef ze vijf boeken. Na een gesprek met een vriendin stapte ze over naar een ander genre en in 2016 publiceerde ze haar eerste thriller In een donker, donker bos. Haar jongste boek, Door het sleutelgat, verscheen eind april 2020 in een Nederlandse vertaling.

Hoewel ze eigenlijk niet op zoek is naar nieuw werk, solliciteert Rowan Caine toch naar een betrekking als nanny bij een rijk gezin. Als ze is aangenomen vertrekt ze naar Heatherbrae House in het Schotse Carn Bridge, waar Bill en Sandra Elincourt met hun kinderen wonen. Een dag na haar aankomst staat Rowan er een tijdje alleen voor. Als zich dan enkele geheimzinnige voorvallen voordoen, wordt het er steeds angstaanjagender. Het eindigt met de dood van een van de kinderen, waarop Rowan van moord wordt beschuldigd. Maar ze weet dat ze onschuldig is. Wie heeft het meisje dan wel vermoord?

Het eerste wat opvalt, is de originele opzet waarin de auteur Door het sleutelgat geschreven heeft. In een aantal brieven smeekt Rowan de heer Wrexham, die een advocaat blijkt te zijn, om haar te helpen haar onschuld in de zaak-Elincourt aan te tonen. In deze brieven vertelt ze in de vorm van een flashback hoe het gekomen is dat ze op beschuldiging van moord gevangen genomen is. Die sprong terug begint op het moment dat Rowan de vacature leest en verloopt vervolgens in chronologie naar de dag dat ze de brief schrijft. Doordat ze haar verhaal stapsgewijs aan de advocaat vertelt, komt de lezer eveneens te weten wat zich allemaal in en rond het huis heeft afgespeeld.

Er wordt gezegd dat er in Heatherbrae House geesten ronddolen en het mysterieuze en spannende dat daar omheen hangt probeert Ware ook over te brengen. Dit lukt haar echter niet. Dit komt vooral doordat Bill en Sandra, beiden zijn architect, hun grondig verbouwde huis van de nieuwste en meest geavanceerde technologie hebben voorzien. De lezer heeft daarom voortdurend het gevoel dat al het onverklaarbare wordt veroorzaakt door alle aangebrachte technische snufjes of dat er een mensenhand achter zit. Het huis leeft niet, is niet authentiek en dan is het ondoenlijk om het verhaal een geheimzinnige sfeer mee te geven. De auteur heeft zich met deze misser aardig in de vingers gesneden.

Door het sleutelgat is geen verhaal dat uitblinkt door zijn onverwachte plotwendingen en verrassingen. Pas twaalf hoofdstukken voor het eind wordt de lezer getrakteerd op een situatie die de schijn oproept verrassend te zijn, maar die je in een eerder stadium eigenlijk wel had kunnen zien aankomen. De eerstvolgende doet zich voor in de ontknoping. Dit geringe aantal is veel te mager voor een boek dat zich thriller noemt. Ook op de personages valt het een en ander aan te merken. De meeste van hen gedragen zich onsympathiek en lijken, net als Rowan, een dubbel gezicht te hebben. Het wordt de lezer moeilijk gemaakt zich met een van hen te identificeren.

Net als het begin, eindigt het verhaal eveneens met een aantal brieven. Hierdoor krijgt het verhaal een zo goed als afgerond geheel, maar desondanks blijft de lezer wel met een wat onbevredigd gevoel achter. Het enigszins open einde mag blijkbaar door hemzelf ingevuld worden. Verder verhult de toegankelijke en prettige schrijfstijl van Ware niet dat Door het sleutelgat de kwaliteit ontbeert die je van een auteur, die ruimschoots bewezen heeft een goed verhaal te kunnen schrijven, mag verwachten. Daarvoor heeft het te veel tekortkomingen.