Aangenaam, maar middelmatig

Net als zoveel auteurs heeft ook SJ Watson altijd al de ambitie gehad om een boek te gaan schrijven. Omdat hem werd afgeraden hier zijn beroep van te maken, heeft hij gekozen voor de gezondheidszorg. Omdat hij tijd wilde vrijmaken om eindelijk eens een boek af te schrijven, besloot hij om twee jaar onbetaald verlof te nemen. Dat is hem gelukt, want in 2011 verscheen zijn debuutthriller Voor ik ga slapen, dat meteen in twee Dagger-categorieën werd genomineerd. Zijn derde en jongste thriller Flashback kwam in het najaar van 2020 op de markt.

Naast een succesvolle documentaire heeft filmmaker Alex ook een flop op haar naam staan. Een volgende film wil ze in het ooit drukbezochte stadje Blackwood Bay draaien. Van het plaatsje is niet veel meer over en daarom een ideale locatie voor een nieuwe documentaire. Omdat er tien jaar eerder een aantal meisjes verdwenen, zijn veel dorpsbewoners nogal argwanend en niet overtuigd van haar goede bedoelingen. Aan de andere kant krijgt Alex te maken met herinneringen uit haar eigen verleden, die ook nog eens aan het kustplaatsje gelinkt kunnen worden.

De titel Flashback verraadt al voor een groot deel hoe het verhaal is opgebouwd. Het speelt zich namelijk zowel in het heden (nu) als het verleden (toen) af. Het nu heeft overduidelijk de overhand, maar het toen is minstens zo belangrijk voor de plot. Want wat er op dit moment gebeurt en ook hoe personages zich gedragen, zijn hoe dan ook een gevolg van de voorvallen van tien jaar eerder. Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Alex verteld, maar de flashbacks bestaan bijvoorbeeld ook uit een nieuwsbericht, medische rapporten en dagboekfragmenten. Daaruit kan de lezer overigens niet opmaken wat er precies gebeurd is, maar geleidelijk wordt er wel steeds meer onthuld. Het gevolg is dat er een heel lichte spanningsboog ontstaat, die er vooral uit bestaat dat je wilt weten wat zich allemaal voorgevallen heeft.

Zonder dat het verhaal, dat trouwens vrij traag voortkabbelt, bol staat van de spanning is het Watson goed gelukt om de vijandige en in zekere zin ook afstandelijke houding over te brengen die veel bewoners tegenover Alex hebben aangenomen. Het is te merken dat zij een geheim verbergen en dat ook zo willen houden. Daarnaast komt de enigszins geheimzinnige sfeer goed over en hierdoor krijgt Flashback iets mystieks, met name de eerste helft van het boek. De lezer vraagt zich eveneens af of enkele personages zich niet anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn of zijn geweest. Dit geldt eveneens voor Alex, je krijgt al snel een aan zekerheid grenzend vermoeden wat haar werkelijke identiteit is. Dit is niet van invloed op de verdere beleving van het verhaal, maar het blijft in je achterhoofd wel meespelen.

De plot draait om een beperkt aantal personages en van hen is Alex, die de absolute hoofdrol heeft, het belangrijkst. Over haar komt de lezer dan ook het meest te weten. Desondanks kunnen er ook wel enkele kritische vragen worden gesteld. Een daarvan is waarom zo goed als niemand haar herkent? Ze is immers in Blackwood Bay opgegroeid. Verder is het uitgangspunt van Watsons derde boek niet uniek, er zijn immers meer thrillers waarin de protagonist zich dingen van vroeger niet meer kan herinneren. Hoewel dit op de plot geen enkele invloed heeft, heeft de lezer echter wel het gevoel niet iets bijzonders te lezen. Dit maakt van Flashback, dat vertaald is door Caecile de Hoog, een aangename, maar middelmatige psychologische thriller.