Hamer weet thrillerlezer niet te binden

In 2011 won Kate Hamer de Rhys Davis Prize voor korte verhalen en het verhaal 'One Summer' werd op BBC Radio 4 uitgezonden. Hoewel ze tijdens haar lange carrière bij de televisie altijd is blijven schrijven, was het winnen van deze prijs een keerpunt in haar leven. Het gaf haar vertrouwen en ze durfde het aan om aan een boek te beginnen. Dat was haar in 2015 verschenen debuut Het meisje in de rode jas, een thriller die meteen in verschillende landen werd uitgebracht. Ruim vijf jaar later kwam haar derde en door Mariëtte van Gelder vertaalde thriller Gebroken uit.

De zeventienjarige in Bath wonende Phoebe staat op de Pulteney-brug, draagt een kapotte panty en maar één schoen. Dan botst achter haar een auto tegen een muur waarbij een voetganger omkomt. Ze is ervan overtuigd dat zij daarvan de oorzaak is. Met haar vriendinnen Orla en Grace heeft zowel een goede als minder goede band. Wat ze echter gemeen hebben, is een ingewikkelde relatie met hun moeder. Voor twee van hen komt deze onder druk te staan, maar dat niet alleen, want ook hun onderlinge verstandhouding krijgt het zwaar te verduren.

Toneelschrijver William Shakespeare schreef een aanzienlijk aantal toneelstukken en Macbeth is er een van. Omdat dit werk een rol in Gebroken heeft, heeft Hamer een aardigheidje bedacht en het boek in bedrijven ingedeeld in plaats van delen. Het zijn er drie en de hoofdstukken in die bedrijven worden verteld vanuit de perspectieven van Phoebe, Grace en Orla. De meeste aandacht gaat uit naar Phoebe, maar ook voor de andere twee is een belangrijke rol weggelegd. Het gevolg is dat de lezer de drie vriendinnen vrij goed leert kennen en zich in enige mate in hen kan inleven. De meeste sympathie gaat echter uit naar Grace, de meest verstandige van de drie, maar ook degene die het meest sociaal lijkt te zijn.

Een kort eerste hoofdstuk, dat in feite beschouwd kan worden als de proloog, en ook de twee beginhoofdstukken van het eerste bedrijf hebben iets dreigends waardoor de lezer benieuwd wordt naar het vervolg. Deze nieuwsgierigheid blijkt misplaatst, want na deze toch hoopvolle start gaat het verhaal verder met het reilen en zeilen van de drie vriendinnen. Hun onderlinge verhouding, maar ook die met hun moeder, worden uitgebreid beschreven. Dit gaat zo door tot ongeveer vijfenzestig pagina’s voor het einde, pas dan krijgt het boek een heel lichte spanningsboog en lijkt het iets meer op een thriller. Daar tussenin heeft het er alle schijn van dat de auteur niet weet welk etiket ze Gebroken nog meer zou kunnen geven. Het heeft namelijk ook kenmerken van een Young Adult, van een fantasyverhaal en van een wat minder geslaagde roman.

Zoals hiervoor al is aangegeven, heeft Gebroken zo goed als geen spanning. Het vertellen vanuit afwisselende perspectieven en de cliffhangers waar sommige hoofdstukken mee eindigen moeten ervoor zorgen dat de lezer nieuwsgierig wordt en dat het spanningsveld steeds groter wordt. Dat is Hamer absoluut niet gelukt, zelfs niet in de ontknoping. Dat het verhaal (qua tijd maakt het wel enkele sprongen) in een traag tempo voortkabbelt en dat de echte actie ontbreekt, doet er ook geen goed aan.

Wat wel goed uit de verf komt, en dat is mede te danken aan de aangename en soms mooie schrijfstijl, is dat de auteur laat zien dat ze het in zich heeft om een verhaal te vertellen. Maar om de doorgewinterde thrillerlezer aan zich te kunnen binden, zal ze in het vervolg wel anders te werk moeten gaan. Een eerste stap daartoe is het overboord gooien van die dodelijke mix van genres, want daar wordt geen enkele lezer vrolijk van.