Slaughter kan niet overtuigen

Ze wordt al jaren de ‘Queen of crime’ genoemd, maar omdat het dan kan lijken alsof ze oud is, zou Karin Slaughter (1971) liever bekend staan als ‘Princess of crime’. Toch schrijft ze alweer zeventien jaar en is ze nog steeds blij dat er nog interesse voor haar boeken is. Haar fascinatie voor bloederige thrillers is in haar jeugd ontstaan, haar vader vertelde de meest lugubere verhalen. Iets dat in de zuidelijke staten van Amerika vrij normaal is. Haar boeken komen echter niet zomaar tot stand, ze zijn gebaseerd op waargebeurde misdaden. Ook Gespleten, die half juni 2018 verscheen, is daar een voorbeeld van. 

Wanneer Andrea Cooper en haar moeder Laura in een restaurant aan het lunchen zijn, worden ze opgeschrikt door diverse schoten. Een jongeman schiet een vrouw en haar dochter neer. Laura weet hem te overmeesteren, waarna ze hem tot Andrea’s ontsteltenis zonder blikken of blozen doodt. Zo kent ze haar moeder namelijk niet. Dan komt Andrea erachter dat haar moeder niet is wie ze werkelijk is. Dat ze al ruim dertig jaar een andere naam gebruikt, maar al die tijd ook de waarheid verborgen heeft gehouden. Maar wat is die waarheid en wie is haar moeder nu echt? 

Het verhaal, dat zich in een week afspeelt, wordt voorafgegaan door een korte proloog die er al meteen voor zorgt dat de lezer nieuwsgierig wordt en die tevens een aantal vragen oproept. Het vervolg lijkt dan vooral een hoofdstuk te zijn waarin de lezer kennismaakt met Andrea en Laura. Er gebeurt niet veel, ze hebben een normaal moeder-dochter-gesprek en, zoals je wel vaker in boeken en films ziet, wordt een van de twee, Laura, aangesproken door een andere restaurantbezoeker. Vanuit het niets zorgt Slaughter dan voor een plotwending waar je u tegen zegt. Na deze veelbelovende en verrassende ontwikkeling ontstaat er meteen een spanningsboog en mag de lezer veel van het vervolg verwachten.

Die verwachting komt niet volledig tot zijn recht. In het beslist vakkundig en goed vertelde verhaal wordt het heden afgewisseld met flashbacks naar iets meer dan dertig jaar eerder. Beide verhalen lijken op het eerste gezicht niets met elkaar te maken te hebben, maar ongeveer halverwege het boek wordt het verband duidelijk. Misschien is dit net iets te vroeg, want het spanningselement neemt daardoor wel wat af. Desalniettemin kan de lezer zich op dat moment nog steeds afvragen wat de exacte rol van Laura is geweest en blijft ze enigszins mysterieus. Omdat de lezer de samenhang tussen beide verhaallijnen ook nog niet in beeld heeft, is de spanning zonder meer nog wel aanwezig. 

Schietincidenten in de Verenigde Staten worden vooral door blanke jongemannen gepleegd. En de zorgverlening is er ook niet optimaal. Beide situaties hebben als basis voor Gespleten gediend en de auteur heeft er een vlot lopend verhaal van gemaakt. Het meest intens en intrigerend zijn de flashbacks naar 1986, waarin ook de meeste personages voorkomen. De personages, ook die in het heden, zijn over het algemeen goed uitgewerkt. Wel kun je wat vraagtekens zetten bij dat van Andrea, omdat ze in één week een nogal drastische karakterwisseling doormaakt. Te snel en iets te ongeloofwaardig. Dat neemt echter niet weg dat het merendeel van hen interessant en boeiend is.  

Gespleten, uitstekend vertaald door Ineke Lenting, heeft twee gezichten. Een eerste helft die, ondanks enkele plotwendingen, soms wat saai is en te traag voorbijgaat én een tweede helft die een hoger tempo en meer spanning bevat. Dat Slaughter een verhaal neer kan zetten heeft ze in het verleden al ruimschoots bewezen en bewijst ze ook in dit boek. Maar echt overtuigen kan ze hierin echter niet. Iets dat de lezer wel van haar gewend is en ook van haar mag verwachten.