Meer avonturenroman dan thriller

Met het in het voorjaar van 2018 verschenen thrillerdebuut Dochter van het moeras behaalde de Amerikaanse auteur Karen Dionne een wereldwijd succes. Het boek werd in meer dan vijfentwintig talen vertaald en Library Journey, het vakblad voor bibliothecarissen, selecteerde het als een van de beste psychologische thrillers van het jaar 2017. Ruim twee jaar later keert ze terug naar het schiereiland Upper Peninsula, Michigan, waar haar door Lia Belt vertaalde tweede thriller, Geworteld in het kwaad, zich afspeelt. Een nieuwsbericht over een peuter die een geladen pistool in de tas van zijn moeder vond en haar daarmee abusievelijk doodschoot inspireerde Dionne tot het schrijven van dit boek.

Rachel is zesentwintig jaar oud en bevindt zich sinds haar elfde in een psychiatrische inrichting, omdat ze verantwoordelijk is voor de moord op haar ouders. In de kliniek heeft ze een journalist leren kennen, de broer van een andere patiënt. Hij doet onderzoek naar wat er vijftien jaar eerder is gebeurd en daarbij komen nieuwe details naar voren. Ze keert terug naar de afgelegen woning in de wildernis waar ze jarenlang met haar ouders en zus heeft gewoond en geleidelijk komen steeds meer herinneringen terug. Daarbij realiseert ze zich dat de geheimen die ze destijds met haar zus deelde misschien wel het gevaarlijkst zijn.

Net als in haar voorgaande thriller zijn de natuur en de wildernis, maar ook het leven in afzondering, belangrijke elementen in Geworteld in het kwaad. De kennis die Dionne hierover heeft, is groot en dat laat ze de lezer door middel van nauwkeurige beschrijvingen ook zien. Hierin draaft ze een enkele keer te ver door, want voor een thrillerlezer is het namelijk niet zo heel interessant om meer te weten te komen over verschillende diersoorten, in het bijzonder de zwarte beer. Het gaat hen namelijk grotendeels om de spanning, maar door de overdaad aan informatie blijft dit kenmerk voor het grootste deel achterwege.

Het verhaal begint, zonder dat het overigens spannend is, nog wel aardig, vooral omdat de lezer in het begin enigszins nieuwsgierig gemaakt wordt en daardoor met een aantal vragen komt te zitten. Dat de hoofdstukken vanuit twee perspectieven worden verteld is daar zeker debet aan, maar ook omdat die hoofdstukken zich in verschillende perioden afspelen. Na dat redelijke begin doet de auteur er wel alles aan om het spanningsveld te vergroten. Zo maakt ze regelmatig gebruik van ogenschijnlijke cliffhangers, die echter niet voor het gewenste effect zorgen. Middels een aantal wendingen probeert ze voor een verrassingseffect te zorgen, maar ook dit is haar niet gelukt. Die zijn te erg voor de hand liggend en dus te doorzichtig.

Gedurende de plot worden de ontstane vragen stuk voor stuk beantwoord. Een minpunt daarbij is echter wel dat een aantal daarvan in enige mate waren te voorzien. Dat gaat dan niet altijd over de manier waarop een personage iets heeft aangepakt, maar wel wie dat is (of zijn) geweest. Je kunt dus niets anders dan concluderen dat het boek licht voorspelbaar is. Is Geworteld in het kwaad daardoor een onaangenaam boek geworden? Nee, dat ook weer niet. De schrijfstijl van Dionne is prettig en buitengewoon beeldend, enkele personages zijn duister en daardoor nogal onaangenaam en ze weet de sfeer over het algemeen goed weer te geven.

Desondanks heeft de lezer op geen enkel moment het gevoel een thriller te lezen. Het ontbreken van de spanning is daar de voornaamste oorzaak van. Daarom kun je je niet aan de indruk onttrekken dat je eigenlijk een avonturenroman aan het lezen bent. Aan die belevenis komt een einde in de niet opzienbarende ontknoping, waarna het laatste hoofdstuk een sprong naar vijf jaar later maakt. Met daarin een situatie die ook al te verwachten was. Dat Dionne een verhaal kan vertellen, bewijst ze ook met Geworteld in het kwaad, maar ondanks dat heeft het niet de kwaliteit van haar thrillerdebuut.