Groen licht voor de regiothriller

In het voorjaar van 2017 werd Corine Hartman benaderd door de directeur van Special Olympics Achterhoek met de vraag of dit evenement een belangrijke rol in een van haar boeken kan spelen. Niet veel later verzocht uitgeverij Ambo|Anthos haar om een regionale thriller te schrijven. Omdat ze zelf al geruime tijd in de Achterhoek woont, was de beslissing om een boek te publiceren dat zich in deze regio afspeelt snel genomen. Dat werd Groen licht, dat op 15 mei 2018 verscheen en waarvan de cover via een stemming als omslag werd gekozen.  

Wanneer in een paardensportcentrum in Lichtenvoorde het zwaar toegetakelde en levenloze lichaam van een vrouw gevonden wordt, worden rechercheur Suzan de Winter en haar collega Marc Loeven met het onderzoek naar de moord belast. Suzan vermoedt dat er meer slachtoffers zullen vallen en wanneer er meer moorden worden gepleegd, bewijst dat haar gelijk. De dader, die een antipathie tegen de Achterhoek lijkt te hebben, laat bij de slachtoffers raadselachtige briefjes achter. Het lijkt erop dat hij een spel met de politie speelt. Dan komt het rechercheteam tot de ontdekking dat er een aanslag gepland is op een stadion met toeschouwers. Daarop gaat Suzan mee met het spel van de dader.  

Hoe moet iemand zich voelen die weet dat hij/zij vermoord wordt en dus niet lang meer te leven heeft? Eigenlijk is dit een vraag die niet te beantwoorden is. Maar al in het eerste hoofdstuk lukt het Hartman om dat gevoel op de lezer over te brengen. De angst die het beoogde slachtoffer moet hebben, maar toch ook nog even de strijdlust, want er bestaat altijd nog de hoop dat de moord niet gaat plaatsvinden. En ten slotte de berusting, omdat je weet dat er een eind aan je leven komt.  

Beeldend. Dat is hoe deze situatie is beschreven. Realistisch lijkt deze ook te zijn. Wie zal het zeggen, gedragingen zijn voor iedereen immers anders. De beeldende beschrijvingen gelden overigens voor het hele verhaal. De auteur weet de gemoedelijke sfeer van de Achterhoek, ze kent het gebied, prima weer te geven, maar laat in het verhaal ook doorschemeren dat er bewoners zijn die zich zorgen maken dat hun leefomgeving aan het veranderen is. Een actuele gebeurtenis als de Special Olympics is tevens in het verhaal verwerkt. Dat, en de eenvoudige en natuurgetrouwe dialogen en de levensechte emoties van de personages, maakt dat het verhaal eveneens realistisch is.  

Dat Suzan de Winter, in feite een nieuw personage, een verleden heeft, is al vrij snel geen geheim. Gedurende de plot wordt daarover steeds meer blootgegeven, maar echt duidelijkheid komt er eigenlijk pas als het verhaal afgelopen is. Aan het eind van het boek geeft Hartman namelijk een korte toelichting op haar personage. Doordat de lezer haar, maar ook de andere belangrijke karakters, steeds beter leert kennen, zijn ze stuk voor stuk goed uitgewerkt. Desondanks blijft er rond Suzan nog wel wat geheimzinnigs hangen. Dit zal de auteur ongetwijfeld ondervangen als ze een volgend boek over haar gaat schrijven. Waarin openstaande vragen vast en zeker beantwoord worden.  

De plot van het verhaal is goed opgebouwd en heeft spannende, maar ook wat minder spannende momenten. Het kent een aantal plotwendingen en als de ontknoping steeds meer in zicht komt, nemen de spanning en het tempo toe. Een aardige vondst is om de lezer mee te laten rechercheren. In het boek staat een aantal puzzels die bij de plaatsen delict zijn gevonden. Suzan en haar team moeten die oplossen om erachter te komen wanneer de finale plaats zal vinden. De lezer kan met hen meedoen om daarachter te komen en om de moordenaar te ontmaskeren.  

Met Groen licht heeft Hartman een hele mooie en veelbelovende start gemaakt om van de regiothriller een blijvend ‘fenomeen’ te maken en deze dan ook steeds meer in de schijnwerpers te zetten.