Dittrich bewijst dat hij geen eendagsvlieg is

Een gesprek met een New Yorkse officier van justitie was voor Boris O. Dittrich de aanleiding om te gaan schrijven. Hij zat nog in de Tweede Kamer toen hij zijn eerste boek schreef. In dat boek, Een blauwe stoel in paars, vertelt hij over zijn werk als parlementariër. Hierna volgde nog een boek over zijn werkzaamheden bij Human Rights Watch. Daarna stapte hij over naar thrillers en debuteerde in 2011 met Moord en brand. Terwijl hij in Paramaribo aan de rand van het zwembad van hotel Torarica aan zijn derde boek W.O.L.F. werkte, besloot hij om een stukje Suriname in zijn eerstvolgende boek te verwerken. Het gevolg is dat dit bekende hotel in zijn vierde thriller Halszaak een rol speelt.

In de Amsterdamse P.C. Hooftstraat arresteert de politie een zwerver die van diefstal wordt verdacht. Omdat de man zich bij zijn arrestatie verzet, maakt een van de agenten gebruik van de omstreden nekklem. De zwerver raakt in coma en belandt in het ziekenhuis. Maya Oliphant, rechercheur bij de Rijksrecherche, krijgt de opdracht om de zaak te onderzoeken en de agenten te ondervragen. Maya krijgt een filmpje onder ogen van de arrestatie en daaruit blijkt dat de verklaring van de agenten afwijkt van de werkelijkheid. Niet veel later is de zwerver vermoord en wordt het een ander onderzoek. Het brengt Maya dertig jaar terug in de tijd en komt ze achter de identiteit van de zwerver.

Ware gebeurtenissen en actuele situaties vormen vaak een inspiratiebron voor vele schrijvers. Door deze in zijn geheel of gedeeltelijk te benoemen of in het verhaal te verwerken is goed voor de geloofwaardigheid van dat verhaal. In Halszaak maakt Dittrich hier opnieuw en kundig gebruik van. Dat begint al in het eerste hoofdstuk wanneer een, waarschijnlijk jonge, man met zijn mobiele telefoon de arrestatie van de zwerver filmt. Een handeling waar omstanders zich tegenwoordig steeds meer mee bezighouden. Ook het feit dat de auteur weet waar hij het over heeft, Dittrich heeft als advocaat en rechter gewerkt, geeft de lezer het gevoel een realistisch boek te lezen. Nergens komen de politionele acties, onderzoeken en ondervragingen geforceerd en verzonnen over.

Toch krijgt de geloofwaardigheid wel een kleine deuk. Want het is opmerkelijk dat Inger, de vrouw van Maya, zich met het politieonderzoek bemoeit en daaraan ook een actieve, hoewel officieel ongeoorloofde, bijdrage levert. Bij een echt onderzoek is dit uiteraard niet toegestaan en zou ze snel door de mand zijn gevallen. Voor dit verhaal heeft het echter een aardige, maar wel onrealistische, toegevoegde waarde.

Interessant, boeiend, af en toe beangstigend en soms aangrijpend zijn de dagboekfragmenten die dertig jaar eerder door een rechter opgetekend zijn. Hieruit valt af te leiden wat een uitspraak van een rechter met alle betrokkenen kan doen en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Dittrich lijkt daarin de rechterlijke macht, in ieder geval die van toen, enigszins te bekritiseren en zelfs een beetje te veroordelen. De fragmenten zijn overigens onmisbaar voor het verhaal. Vooral omdat je daardoor het gedrag van een aantal personages beter gaat begrijpen. Ongeacht of dit gedrag nu goed of slecht is.

Verrassende plotwendingen, een aangename schrijfstijl, enkele markante personages en maatschappelijke onderwerpen. Stuk voor stuk ingrediënten die de auteur heeft gebruikt om van Halszaak een thriller van formaat te schrijven. Door opnieuw sterk voor de dag te komen, bewijst Dittrich andermaal dat hij geen eendagsvlieg is.