Doet niet onder voor gevestigde namen

Nadat hij zijn studie Japanse taal en cultuur aan de Universiteit van Leiden had afgerond, wist Donald Nolet nog niet precies wat hij wilde gaan doen. Die periode heeft maar kort geduurd en al snel ging hij aan het werk als copywriter in de reclamebusiness. Omdat hij interesse heeft in taal besloot Nolet een manuscript te gaan schrijven. Dit resulteerde uiteindelijk in zijn debuutthriller Versleuteld, die meteen al goed was voor de Gouden Strop en de Schaduwprijs voor de beste thriller van 2014. Zijn tweede boek, Handschrift van de duivel, is in mei 2016 verschenen.

Nadat Zina Welter, een jonge en briljante wiskundige, door haar werkgever, die ze De Bank noemt, op straat gezet is, heeft ze zich ruim drie maanden teruggetrokken in haar ouderlijk huis. In die periode is ze zich, op advies van haar voormalig professor Currier, in het Voynichmanuscript, dat in een onbekende taal geschreven is, gaan verdiepen. Het manuscript bevat volgens deskundigen een code. Zina probeert deze via een door haar ontwikkeld algoritme te ontcijferen. Nadat ze haar plan op een Voynich-congres bekend heeft gemaakt, wordt ze door de organisator benaderd. Samen met hem en een aantal andere deskundigen begint ze een zoektocht die hen dwars door Europa leidt. Ze slagen erin het raadsel steeds verder op te lossen, maar dat heeft wel een prijs. En kan ze de andere onderzoekers nog wel vertrouwen?

Opvallend aan Handschrift van de duivel is het omslag: de afbeelding van een omgekeerd kruis. Dat kruis, dat ook wel petruskruis wordt genoemd, is niet zomaar gekozen, want het wordt gezien als het symbool van het satanisme. Satan is natuurlijk een ander woord voor duivel en dat verklaart de titel van het boek ten opzichte van de gekozen afbeelding. Daarnaast wordt in het verhaal zelf ook nog verwezen naar het handschrift.

Het boek bestaat uit twee verhalen. Het meest uitgebreide speelt zich in het heden af en daarin proberen de onderzoekers het mysterie rond het manuscript te ontrafelen. In het andere verhaal, dat zich vooral in de zeventiende eeuw afspeelt, hebben de botanist van keizer Rudolf en een aantal wetenschappers aan zijn hof een belangrijke rol. De rode draad in beide verhalen is echter het werkelijk bestaande Voynichmanuscript, hoewel het in het verleden logischerwijs nog niet als zodanig genoemd werd.

Omdat de historische feiten in Handschrift van de duivel tot de verbeelding spreken en je het mysterie rond het manuscript bij wijze van spreken zelf ook wilt oplossen, is het boek vanaf het begin intrigerend. Dit wordt versterkt doordat Nolet ook gebruikmaakt van namen van personen die echt geleefd hebben. De locaties waar de fictieve personages naartoe reizen zijn goed beschreven en daardoor proef je ook wat van de sfeer van die plekken.

Zonder dat het verhaal overal zinderend spannend wordt, is er wel degelijk spanning aanwezig. Het willen weten maakt daar deel van uit, maar ook de laatste zin of zinnen van veel hoofdstukken hebben daar invloed op. Nolet creëert op die momenten een drang naar nieuwsgierigheid waardoor de lezer het verhaal zo snel mogelijk wil vervolgen. De verrassing in het verhaal bestaat niet uit plotwendingen waardoor de lezer op het verkeerde been wordt gezet, maar wél doordat je op een bepaald moment niet meer weet wie je wel of niet kunt vertrouwen. Dit pakt soms anders uit dan je feitelijk verwacht.

Donald Nolet heeft, voordat hij dit boek begon te schrijven, uitvoerig onderzoek gedaan. Deze inspanningen worden beloond, want Handschrift van de duivel is, mede dankzij die voorbereidende werkzaamheden, een boek dat kwalitatief niet onderdoet voor die van de inmiddels al gevestigde orde.