Niet groots, wel veelbelovend

Piergiorgio Pulixi (1982), die in 2012 debuteerde met Una bruta storia, heeft in relatief korte tijd al een aanzienlijk oeuvre opgebouwd en is daarvoor beloond met een behoorlijk aantal prijzen. Toch is Het eiland van de zielen (2024) pas zijn eerste in het Nederlands vertaalde thriller. Het boek is tevens het begin van een nieuwe serie met de inspecteurs Mara Rais en Eva Croce en speelt zich volledig af Sardinië, het geboorte-eiland van de auteur.

De twee rechercheurs, die elkaar niet kenden, zijn recentelijk overgeplaatst naar de nieuw opgerichte afdeling Onopgeloste Zaken van de politie in Cagliari, waar ze zich op een groot aantal oude dossiers mogen storten. Een van die zaken betreft de dood van enkele jonge vrouwen, lang geleden. Inspecteur Moreno Barrali, een terminaal zieke collega, onderzoekt deze ogenschijnlijk rituele moorden al veertig jaar en het enige dat hij nu nog wil, is dat ze opgelost worden. De oude zaak wordt akelig actueel na de vermissing van een jonge vrouw, die zich had aangesloten bij een sekte die zich bezighoudt met neopaganisme.

Een korte proloog, waarin een dan nog niet bij naam genoemde inspecteur de zaak waar hij of zij aan heeft gewerkt, overdenkt, zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt naar de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden. Tevens krijgt hij al een globale indruk van de mystieke sfeer die rond het verhaal, of in ieder geval een deel daarvan, hangt. Dit komt vooral tot uiting in een tweede verhaallijn, waarin een in het Sardijnse binnenland levende Ladu-gemeenschap centraal staat en hun culturele en rituele gebruiken de nodige aandacht krijgen. Deze subplot – hoewel interessant – is in zekere zin overbodig, want een direct verband met de te onderzoeken moord is er niet en lijkt grotendeels in de plot opgenomen te zijn om de lezer een idee te geven van een discutabele Ladu-traditie.

Ondanks een aantal intrigerende en mysterieuze voorvallen, waaronder de moord, duurt het vrij lang voordat de eerste tekenen van spanning zichtbaar worden. Tot ongeveer halverwege gaat het er betrekkelijk rustig aan toe en krijgt de lezer nogal wat informatie over de personages, het eiland en diens tradities en legendes voorgeschoteld. Hierna nemen de thrilleraspecten de overhand en komt de nadruk op het politieonderzoek te liggen. Nagelbijtend spannend wordt het dan overigens niet, maar het aantal onverwachte ontwikkelingen en wendingen neemt gestaag toe. Deze leiden er, samen met het speurwerk van de rechercheurs, uiteindelijk toe dat de moordenaar in de kraag wordt gevat. Enerzijds is zijn identiteit verrassend, anderzijds eigenlijk ook weer niet, vooral omdat het in feite niemand anders had kunnen zijn.

Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, maar hoofdzakelijk uit dat van Rais en Croce. Ze moeten noodgedwongen met elkaar samenwerken en daardoor blinkt hun onderlinge communicatie niet altijd uit in vriendelijkheid. Aanvankelijk acceptabel, maar na verloop van tijd beginnen hun vinnige en zo nu en dan kinderachtig aandoende sneren danig te storen. Desondanks zijn beide dames, ondanks hun persoonlijke problemen, sterke persoonlijkheden die uit kunnen groeien tot een succesvol koppel dat in de nabije toekomst mogelijk ook nog eens goed met elkaar overweg kan. De eerste tekenen daarvan zijn aan het eind van de epiloog al min of meer waarneembaar.

Uit veel blijkt dat Pulixi, die een toegankelijke en beeldende schrijfstijl heeft, een gedegen en overwegend boeiend verhaal kan vertellen. Niet alle situaties komen realistisch over, maar passen zonder meer bij de ambiance en omstandigheden in de door Guanita Milder-Wolbers en Saskia Peterzon-Kotte vertaalde thriller. Het eiland van de zielen is daarom geen groots, maar wel veelbelovend begin van deze Sardijnse serie.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een eerste boek' en 'Lees een genummerd boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.