Duister en fascinerend

Schitterende dieren, het Nederlandstalige debuut van Lawrence Osborne, werd in 2018 door Vrij Nederland beloond met vijf sterren. Desondanks werd hij door het Britse dagblad The Guardian de beste romanschrijver genoemd waar je nog nooit van hebt gehoord en wordt hij voortdurend aangekondigd als de opvolger van Graham Greene, iets waar hij het zelf absoluut niet mee eens is. Zijn nieuwste roman is het in september 2020 verschenen Het glazen koninkrijk, en speelt zich af in de miljoenenstad Bangkok waar hij, nadat hij als journalist een groot deel van de wereld heeft gezien, is gaan wonen.

Om onzichtbaar op te gaan in de massa, is Sarah Mullins New York ontvlucht en huurt nu een woning in het appartementencomplex Het Koninkrijk in Bangkok. Ze maakt er kennis met Mali, Ximena en Natalie, met wie ze een soort van vriendschap opbouwt. Tijdens hun vriendinnenavonden vloeit de drank rijkelijk en raken ze bedwelmd door het roken van marihuana. Op een avond komt Mali naar Sarah toe, ze zit onder het bloed en vertelt dat ze haar Japanse vriend heeft vermoord. Niet lang daarna is Mali spoorloos verdwenen en begint Sarah zich meer en meer opgejaagd te voelen.

Er zijn weinig auteurs die het beheersen om een boek zodanig te schrijven dat het erop lijkt dat het verhaal in gesproken woord verteld wordt. Dat Osborne dit beheerst, bewijst hij andermaal in Het glazen koninkrijk. Zijn manier van schrijven zorgt ervoor dat de lezer vanaf het begin geboeid blijft naar wat hij te vertellen heeft, dat hij steeds nieuwsgieriger wordt naar wat er nog meer komen gaat. Je hoort als het ware de stem van een verhalenverteller die je ademloos naar zijn sfeervolle verhaal laat luisteren. Die sfeer is precies wat de auteur erg goed weet over te brengen; de dreigende situatie, de gespannenheid die een staatsgreep met zich meebrengt, de troosteloosheid van Bangkok in de regen. Het zijn maar een paar voorbeelden, maar de lezer kan zich precies voorstellen hoe het er daar op die momenten uit moet zien.

Het glazen koninkrijk wordt vanuit een aantal perspectieven verteld, maar het is toch vooral Sarah waar de meeste aandacht aan wordt besteed. De lezer komt, zonder dat er al te uitvoerig op haar personage en verleden wordt ingegaan, wel het meest over haar te weten. Van de overige personages wordt eigenlijk alleen maar bekendgemaakt wat ze doen en daar blijft het dan in feite ook bij. Is het een groot bezwaar dat ze enigszins oppervlakkig blijven? Nee, helemaal niet, het heeft er namelijk alle schijn van dat Osborne niet eens de intentie had om meer achtergrondinformatie over de belangrijkste personages te geven. Wat hij vooral over laat komen, is dat ieder van hen zich anders voordoet dan ze in werkelijkheid zijn, maar eveneens dat ze stuk voor stuk achterdochtig zijn en twijfelen aan de oprechtheid van de ander.

De auteur slaagt er bovendien in de lezer mee te krijgen in dat gevoel van wantrouwen. Ook hij weet op een gegeven moment niet meer waar hij aan toe is. Dan zijn er ook nog diverse gebeurtenissen die tot gevolg hebben dat het verhaal nog duisterder en mysterieuzer wordt dan het door de sfeertekening al is. Door dit alles ontstaat er een continue spanningsboog en gaat het verhaal gedurende de plot in toenemende mate intrigeren. Uiteindelijk leidt dit tot een wat onwerkelijke aandoende en bizarre ontknoping die niet was te voorzien. In die finale wordt duidelijk wat er met enkele personages is gebeurd. Of dit voor iedere lezer een bevredigende afloop is, valt te betwijfelen, maar het past alleszins in de lijn en sfeer van het verhaal.

Al met al is Het glazen koninkrijk, dat prima is vertaald door Paul Syrier, een duistere en fascinerende roman waarin Osborne opnieuw laat zien dat hij een meesterverteller is.