Lezersrecensie
In zijn soort een meesterwerk
De Zwitserse auteur Jöel Dicker had al enkele boeken geschreven voordat hij in 2012 wereldwijd doorbrak met zijn roman De waarheid over de zaak Harry Quebert, dat ongeveer twee jaar later in een Nederlandse vertaling verscheen. Omdat hij dolgraag een misdaadverhaal wilde schrijven dat zich in Zwitserland afspeelt, maar ook omdat hij zijn liefde voor dit land met zijn lezers wilde delen, begon hij aan Het mysterie van kamer 622 (2020), een proces waar hij tweeënhalf jaar over heeft gedaan en waarvoor hij geen vooropgezet plan in zijn hoofd had zitten.
Na een verloren liefde vertrekt Joël, een schrijver, voor een paar weken vakantie naar het Palace de Verbier in de Zwitserse Alpen. Als hij naar zijn kamer wordt gebracht, valt hem op dat kamernummer 622 niet bestaat en dat het hotelpersoneel hem hierover geen informatie wil geven. Hij ontmoet de Engelse Scarlett Leonas en ze komen erachter dat een kleine twintig jaar eerder in die kamer een moord is gepleegd en dat het politieonderzoek nooit is afgerond. Vervolgens proberen ze het raadsel dat rond deze moord heerst te ontrafelen.
De korte proloog waarin het schrikbeeld van iedere hotelmedewerker – de vondst van een lijk in een hotelkamer – maakt de lezer al meteen nieuwsgierig naar wat er is gebeurd en geeft eveneens een licht gevoel van spanning. Vervolgens komt verteller alsmede schrijver Joël in beeld, die je honderden pagina’s lang meeneemt in een achtbaan van gebeurtenissen. Deze zijn aanvankelijk nog tamelijk rustig en goed te overzien, maar gaandeweg de plot nemen de vele voorvallen een andere gedaante aan en bevind je je in een wervelwind van intriges, misleiding, bedrog en nog veel meer. Hierdoor is het onmogelijk te doorzien wie te vertrouwen is en wie niet. Dicker weet je daarbij continu te verrassen en eventuele vermoedens over de identiteit van de dader of hoe de vork exact in de steel zit, kunnen telkens overboord worden gegooid.
Het aantal personages dat in de schijnwerpers komt te staan, is niet zo heel erg groot dus het toneel waarop ze mogen acteren is voortdurend overzichtelijk. Geen van hen eist echter de absolute hoofdrol op, want iedereen heeft zijn of haar eigen belangrijke bijdrage. Het doet er in dit verhaal niet toe of je de welgestelde en vooraanstaande topbankier bent of de ‘eenvoudige’ huishoudster of chauffeur. Ondanks dat je hen behoorlijk leert kennen, weet je in feite nooit waar je met ze aan toe bent. Allemaal hebben ze hun eigen eigenaardigheden en daardoor zijn ze stuk voor stuk interessant. Op voorgaande zijn twee uitzonderingen, want over Joël en Scarlett kom je verhoudingsgewijs vrij weinig te weten. Dit is ook helemaal niet nodig, want ze kunnen in zekere zin worden beschouwd als degenen die de lijntjes aan elkaar verbinden, degenen die ervoor zorgen dat de anderen kunnen schitteren.
De opbouw van de plot is bijzonder sterk, want op uiterst sublieme wijze geeft de auteur heel geleidelijk aan steeds meer prijs, maar laat de lezer erg lang in het ongewisse over de toedracht van de moord, de naam van het slachtoffer en de uiteindelijke dader. Het spel daaromheen zit dermate geraffineerd in elkaar dat er sprake is van een continue spanning. Het instrument dat Dicker hiervoor gebruikt is een beproefd concept, want afwisselingen in tijd, allerlei onverwachte, verrassende en uitgekookte ontwikkelingen zijn namelijk niet van de lucht. Het tempo van het verhaal is daardoor ongekend hoog en door al die aangelegenheden hoeft de lezer zich geen moment te vervelen.
Met Het mysterie van kamer 622 heeft Dicker een spannende roman gecreëerd die uitermate vlot leest, een originele insteek heeft en buitengewoon kunstig in elkaar zit. In zijn soort mag dit boek daarom zonder meer een meesterwerk worden genoemd.
Na een verloren liefde vertrekt Joël, een schrijver, voor een paar weken vakantie naar het Palace de Verbier in de Zwitserse Alpen. Als hij naar zijn kamer wordt gebracht, valt hem op dat kamernummer 622 niet bestaat en dat het hotelpersoneel hem hierover geen informatie wil geven. Hij ontmoet de Engelse Scarlett Leonas en ze komen erachter dat een kleine twintig jaar eerder in die kamer een moord is gepleegd en dat het politieonderzoek nooit is afgerond. Vervolgens proberen ze het raadsel dat rond deze moord heerst te ontrafelen.
De korte proloog waarin het schrikbeeld van iedere hotelmedewerker – de vondst van een lijk in een hotelkamer – maakt de lezer al meteen nieuwsgierig naar wat er is gebeurd en geeft eveneens een licht gevoel van spanning. Vervolgens komt verteller alsmede schrijver Joël in beeld, die je honderden pagina’s lang meeneemt in een achtbaan van gebeurtenissen. Deze zijn aanvankelijk nog tamelijk rustig en goed te overzien, maar gaandeweg de plot nemen de vele voorvallen een andere gedaante aan en bevind je je in een wervelwind van intriges, misleiding, bedrog en nog veel meer. Hierdoor is het onmogelijk te doorzien wie te vertrouwen is en wie niet. Dicker weet je daarbij continu te verrassen en eventuele vermoedens over de identiteit van de dader of hoe de vork exact in de steel zit, kunnen telkens overboord worden gegooid.
Het aantal personages dat in de schijnwerpers komt te staan, is niet zo heel erg groot dus het toneel waarop ze mogen acteren is voortdurend overzichtelijk. Geen van hen eist echter de absolute hoofdrol op, want iedereen heeft zijn of haar eigen belangrijke bijdrage. Het doet er in dit verhaal niet toe of je de welgestelde en vooraanstaande topbankier bent of de ‘eenvoudige’ huishoudster of chauffeur. Ondanks dat je hen behoorlijk leert kennen, weet je in feite nooit waar je met ze aan toe bent. Allemaal hebben ze hun eigen eigenaardigheden en daardoor zijn ze stuk voor stuk interessant. Op voorgaande zijn twee uitzonderingen, want over Joël en Scarlett kom je verhoudingsgewijs vrij weinig te weten. Dit is ook helemaal niet nodig, want ze kunnen in zekere zin worden beschouwd als degenen die de lijntjes aan elkaar verbinden, degenen die ervoor zorgen dat de anderen kunnen schitteren.
De opbouw van de plot is bijzonder sterk, want op uiterst sublieme wijze geeft de auteur heel geleidelijk aan steeds meer prijs, maar laat de lezer erg lang in het ongewisse over de toedracht van de moord, de naam van het slachtoffer en de uiteindelijke dader. Het spel daaromheen zit dermate geraffineerd in elkaar dat er sprake is van een continue spanning. Het instrument dat Dicker hiervoor gebruikt is een beproefd concept, want afwisselingen in tijd, allerlei onverwachte, verrassende en uitgekookte ontwikkelingen zijn namelijk niet van de lucht. Het tempo van het verhaal is daardoor ongekend hoog en door al die aangelegenheden hoeft de lezer zich geen moment te vervelen.
Met Het mysterie van kamer 622 heeft Dicker een spannende roman gecreëerd die uitermate vlot leest, een originele insteek heeft en buitengewoon kunstig in elkaar zit. In zijn soort mag dit boek daarom zonder meer een meesterwerk worden genoemd.
1
Reageer op deze recensie