Bosch en Ballard, een boeiend en sterk duo

Al op jonge leeftijd wist Michael Connelly dat hij schrijver wilde worden. De keuze om journalistiek te gaan studeren was daarom een logische. Na zijn studie werkte hij als misdaadverslaggever voor diverse kranten, maar zijn droom bleef het schrijven van een thriller. Dat werd Tunnelrat. Hiermee debuteerde hij 1992, waarin zijn bekendste personage Harry Bosch geïntroduceerd werd. Vervolgens publiceerde hij ieder jaar minstens één thriller en creëerde hij ook een aantal andere protagonisten. Twee van hen, Harry Bosch en Renée Ballard, werken alweer voor de tweede keer samen in zijn in februari 2020 verschenen thriller Het nachtvuur.

Oud-rechercheur Harry Bosch is al een paar jaar met pensioen, maar een week na het overlijden van zijn voormalige mentor John Jack Thompson krijgt hij van diens weduwe een dossier, dat Thompson bij het verlaten van de dienst had meegenomen. Bosch neemt de stukken door en het blijkt om een oude, maar onopgeloste moord te gaan. Hij vraagt Renée Ballard, rechercheur bij de LAPD, hem te helpen de zaak op te lossen. Hoewel Ballard ook haar eigen zaken heeft waar ze zich mee bezig moet houden, stemt ze toe. Hoe meer ze in de zaak duiken, hoe duidelijker het wordt waarom Thomspon het dossier in zijn bezit had.

Bosch is een oudgediende die zijn sporen al ruimschoots heeft verdiend, terwijl Ballard (hoewel ze toch al een tijdje bij de LAPD werkt) nog een hele carrière voor zich heeft. Beiden zijn ze in eerdere thrillers van Connelly verschenen, dus kiest de auteur ervoor om ze kort te introduceren. Dit is voldoende om hen te kunnen plaatsen: het is niet per se noodzakelijk om alle voorgaande delen te gaan lezen – dat zijn er ook nogal wat. De enige reden om dat wel te doen, is om de ontwikkeling van deze sterke en aansprekende personages vanaf het begin te volgen. Maar Het nachtvuur is een op zichzelf staand verhaal en heeft zo goed als geen verwijzingen naar voorgaande situaties. Waar dat wel het geval is, zorgt de auteur voor voldoende uitleg.

Omdat het verhaal afwisselend verteld wordt vanuit de perspectieven van Bosch en Ballard, krijgt de lezer een goede indruk hoe beide personages met hun eigen zaken omgaan. Ze doen dit vooral afzonderlijk van elkaar, maar wanneer nodig gebeurt dit ook in onderling overleg. Dat geeft een interessante kijk op hun manier van werken, maar ook op de politiezaken waarmee ze zich bezighouden. Naast de cold case heeft Ballard ook nog een aantal andere zaken op haar bordje, die aanvankelijk niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar vloeien gedurende de plot geleidelijk en subtiel samen. Iedere verhaallijn is van begin af aan goed te volgen en verzandt nergens in onduidelijkheden of inconsistenties. Hieruit valt goed op te maken dat het vakmanschap van de auteur nog niets aan kwaliteit heeft ingeboet.

Het nachtvuur is geen verhaal waarin de spanning de overhand heeft. Dat streeft Connelly niet na en het verhaal heeft het ook niet nodig. Zonder dat de lezer op het spreekwoordelijke puntje van de stoel hoeft te zitten, is hij vanaf het eerste hoofdstuk betrokken bij de werkzaamheden van beide protagonisten en maakt hij in feite deel uit van datzelfde verhaal. Op momenten dat je denkt te weten hoe het in elkaar steekt, weet Connelly er toch weer een paar onverwachte wendingen aan te geven. De lezer in verwarring achterlatend, omdat hij dacht het bij het juiste eind te hebben.

Bosch en Ballard zijn afzonderlijk boeiende en sterke personages, maar als duo geldt dat evenzeer. In Het nachtvuur, vertaald door Ans van der Graaff en David Orthel, bewijzen ze dat andermaal. In de epiloog heeft Connelly de deur op een kier gezet, dus aan het partnerschap van beide speurders zal nog geen eind komen.