Overtuiging ontbreekt

Astrid Ule, een van de twee auteurs van die achter het pseudoniem Ule Hansen schuilgaat, studeerde etnologie omdat ze de mens en de dingen die hij doet wilde begrijpen. Dat is ook wat haar bewogen heeft om te gaan schrijven. In Berlijn ontmoette ze Erik T. Hansen, een Amerikaanse freelancejournalist die naar de Europese cultuur en de Duitse taal verlangde. Ze besloten te gaan samenwerken en schreven sindsdien diverse scripts en non-fictieboeken. In 2016 verscheen hun succesvolle eerste thriller, Negendoder. De opvolger, Hoe mooi je bent, kwam twee jaar later, in oktober 2018, in Nederland uit.

De politie van het Poolse Breslau heeft drie brieven ontvangen waarin een aantal vrouwen om hulp smeekt. Gebeurt dat niet, dan zullen ze worden verscheurd. Omdat de brieven in het Duits geschreven zijn, wordt de politie van Berlijn gevraagd hen te assisteren. Er wordt echter vermoed dat het om een grap gaat, maar misdaadanaliste Emma Carow denkt er anders over. Ze duikt dieper in deze zaak en krijgt daardoor te maken met een dader die haar telkens net iets te snel af is. Daarnaast heeft ze ook nog te maken met een eigen, nog niet helemaal verwerkt, trauma.

Hoe mooi je bent is de tweede thriller waarin Emma Carow het belangrijkste personage is. Ondanks de enkele verwijzing naar wat haar in het vorige boek overkomen is, kan deze tweede uit de serie onafhankelijk van de andere gelezen worden zonder dat de lezer het gevoel kan krijgen iets te missen. Het schrijversduo heeft er namelijk voor gekozen om niet te veel terug te komen op wat er in Negendoder gebeurd is, en de weinige informatie die gegeven wordt, is ruim voldoende om Emma alleen op basis van dit boek te leren kennen, maar ook om te merken dat ze een eigenzinnig, interessant, bijzonder en soms ook wel irritant personage is. Toch nemen de auteurs met haar een risico, want zolang Emma wordt geteisterd door de demonen uit haar verleden merkt de lezer dat ze zich op dat gebied weinig ontwikkelt en vaak blijft hangen in het oude. Voor even, een aantal boeken dus, is dat niet erg, maar dan zal er wel wat moeten gebeuren om haar boeiend te laten blijven om te voorkomen dat lezers af gaan haken.

Dat laatste zal nog niet direct gebeuren, want de auteurs weten de lezer in dit stadium nog te boeien. Dit komt dan vooral doordat ze af en toe redelijk beeldende beschrijvingen van situaties en omgeving geven, maar ook omdat de misdaden die gepleegd worden vrij bizar zijn. Het is alleen jammer dat het verhaal, dat niet het hoogste tempo heeft, over het algemeen weinig echt spannende momenten heeft. De ingrediënten daarvoor zijn echter wel aanwezig, maar omdat zich niet eerder dan in de ontknoping van het verhaal een kleine stroomversnelling voordoet, neemt die spanning pas dan enigszins toe. Ook het aantal plotwendingen is beperkt, dus de lezer wordt niet getrakteerd op grote verrassingen die niet te voorzien waren. Het verhaal kent eveneens weinig voorspelbare momenten, maar de grootste is wel de belangrijkste. Want voor de geoefende thrillerlezer is het al vrij snel te voorzien wie de uiteindelijke dader is. Op het verloop van het verhaal heeft dit geen enkel effect, want gedurende de plot komen er meer verdachten in beeld. De auteurs proberen daarmee voor wat spanning en onvoorspelbaarheid te zorgen.

Voor auteurs is het altijd moeilijk om na een groot succes een waardige opvolger te schrijven. Ule Hansen is daar ten dele in geslaagd. De misdaad in Hoe mooi je bent is zonder enige twijfel beangstigend, maar het duo kan dat deze keer niet volledig op de lezer overbrengen. Het is te afstandelijk en het verhaal, en dat geldt ook voor enkele dialogen, is bij vlagen verwarrend. De overtuiging die hun debuut wel had, ontbreekt in Hoe mooi je bent, wat trouwens niet inhoudt dat deze tweede thriller onder de maat is.