Thrilleronwaardig

Na haar carrière is de reiswereld begon Linda van Rijn, pseudoniem van een tot nu toe nog steeds onbekend gebleven auteur, in 2011 met schrijven. In dat jaar debuteerde ze met Last minute en sindsdien schrijft ze minimaal twee boeken per jaar. Haar vakantiethrillers spelen zich allemaal af op bestemmingen waar ze zelf is geweest. Ze heeft eveneens een aantal minithrillers geschreven en onder alias Sandrine Jolie een aantal erotische thrillers. Ibiza Club is haar jongste thriller en verscheen begin april 2020. De meeste van haar boeken belanden in de Bestseller 60.

Rosa van Leeuwen, beter bekend als DJ RedLion, is dertig jaar en met haar muziek heeft ze wereldwijd een groot succes. Ze woont al een geruime tijd op Ibiza, waarvan de laatste paar jaar in een luxe villa. Buiten haar werk, waar ze enorm van houdt, geeft ze er de voorkeur aan om niet in de schijnwerpers te staan. Ze is het liefst bij haar vierjarig zoontje Xavier en haar vriend Timo, die eigenaar van een goedlopende club is. Dan krijgt Rosa een aantal berichten die haar leven op z’n kop zetten; ze weet daarna niet meer wie ze wel en niet kan vertrouwen.

De boeken van Van Rijn kenmerken zich over het algemeen door hun luchtige en pretentieloze karakter. De uitgever laat de lezer telkens geloven dat het literaire thrillers zijn (dat staat immers op de cover vermeld), maar ze lijken toch vooral geschreven te zijn om te vermaken en een paar uurtjes ontspanning geven – waar in principe helemaal niets verkeerd aan is. Dat moet dan echter wel gebeuren, want ook in Ibiza Club doet de auteur een poging dit voor elkaar te krijgen. Daarin slaagt ze maar ten dele.

Het grootste deel van het verhaal wordt namelijk in beslag genomen door een veel te uitgebreide kennismaking met Rosa en haar relatie met Timo, maar ook die met Matteo, de vader van Xavier. De thrillerelementen blijven in het maar achttien hoofdstukken tellende boek zo goed als achterwege. In de eerste zes probeert Van Rijn er nog wel wat spanning in te brengen, maar een paar zinnetjes zijn veruit te weinig om dat voor elkaar te krijgen. Vervolgens duurt het tot hoofdstuk veertien voordat ze een nieuwe poging waagt, waarin ze overigens hopeloos faalt. Uiteindelijk is het spanningsveld in het voorlaatste hoofdstuk – dat tevens het meest boeiende van het verhaal is – het grootst. Een kinderhand is gauw gevuld, zullen we maar zeggen.

Wat de auteur wel goed over weet te brengen, is het gevoel van onmacht dat Rosa op een gegeven moment heeft. In de diverse media verschijnen verschillende nepberichten, ze kan hier echter niets tegen doen, behalve ze ontkrachten. Wie in de publieke belangstelling staat, is in dergelijke situaties blijkbaar altijd een slachtoffer. Hoewel iedereen feitelijk wel weet dat Ibiza een party-eiland bij uitstek is, weet de auteur dit ook redelijk goed weet te geven. Voor het overige is het wat visualisatie betreft allemaal wat oppervlakkig en laat het bij de lezer geen diepe indruk achter.

Net als al haar andere boeken heeft Van Rijn Ibiza Club met een vlotte pen geschreven en uit alles blijkt dat het haar alleen maar bedoeld is voor vermaak. Het heeft namelijk geen diepgang, geen mooi geformuleerde zinnen en op sommige punten is het zelfs voorspelbaar. Helemaal niet erg voor een boek dat enkel ter ontspanning dient, maar door het ontbreken van iedere vorm van spanning is het echter wel thrilleronwaardig.