Waardig afsluiter van trilogie

Met Illusie, het in 2024 verschenen slotdeel van de door Camilla Läckberg en Henrik Fexeus geschreven trilogie rond rechercheur Mina Dabiri en mentalist Vincent Walder, komt vooralsnog ook een eind aan de samenwerking tussen beide auteurs, die elkaar al geruime tijd kennen en bevriend zijn geraakt. Beiden zijn individueel erg succesvol en hun co-auteurschap heeft hen evenmin windeieren gelegd, want het drieluik doet wat dat betreft niet onder voor hun andere werk.

Op een koude decemberdag vlak voor de kerstdagen, krijgt Niklas Stockenberg, minister van Justitie en tevens ex-man van Mina Dabiri, een berichtje dat hij nog veertien dagen te leven heeft. Niet lang daarna wordt in het gangenstelsel van de metro van Stockholm een stapel menselijke botten gevonden, waarvan blijkt dat die van een belangrijke financier zijn. Het rechercheteam waar Dabiri deel van uitmaakt onderzoekt deze zaak, waarbij opnieuw gebruik wordt gemaakt van de diensten van Walder. Terwijl het team alles in het werk stelt om de bedreiger van de minister te vinden, ontdekt het tevens dat de metrotunnels nog meer geheimen verbergt.

Hoewel Illusie de afsluiting van de trilogie is en er derhalve al het een en ander heeft plaatsgevonden, is dit deel goed afzonderlijk van de voorgaande twee boeken (Box en Cultus) te lezen. De auteurs komen, heel summier en waar nodig, zo nu en dan terug op wat daarin gebeurd is, waardoor een en ander verhelderd wordt. Toch is het niet onverstandig het drieluik op volgorde van verschijnen te lezen, vooral om de ontwikkeling van de terugkerende personages – en dat is meer dan een handvol – te volgen, maar eigenlijk toch ook omdat in dit verhaal enkele verbanden worden gelegd waar in de voorgaande boeken al aandacht werd besteed.

Meteen in het eerste hoofdstuk heeft de lezer door dat wat zich ook gaat voordoen een race tegen de klok wordt, het vooruitzicht is dus veelbelovend. Toch spelen de gebeurtenissen zich in het grootste deel van het verhaal niet in een razend tempo af, pas in de eindfase wordt de snelheid opgeschroefd en komt alles in een stroomversnelling terecht. Dit houdt echter niet in dat de spanning ondermaats is, verre van zelfs, alleen wordt die heel geleidelijk aan opgebouwd, een werkwijze die de auteurs in de twee eerdere delen eveneens hebben gehanteerd. Het duo weet de lezer hoe dan ook bezit te houden, want hij speurt en puzzelt als het ware met de recherche mee, waarbij ze telkens een heel klein beetje meer prijsgeven, waardoor de oplossing langzaamaan steeds dichterbij komt.

De meest in het oog springende personages zijn opnieuw Mina Dabiri en Vincent Walder, maar aan de anderen wordt eveneens ruim voldoende aandacht besteed. Ieder van hen heeft een gezicht en je hebt het gevoel ze al erg lange tijd te kennen. Aanvankelijk lijkt het erop dat ze allen nog precies hetzelfde zijn en dat ze zo goed als geen ontwikkeling hebben doorgemaakt, maar in feite is dit uiterlijke schijn, want aan het eind blijkt dat ieder van hen veranderd is, de een overigens wel iets meer dan de ander en aantal van hen zorgt zo nu en dan voor een verrassing. Wat niet veranderd is, is hoe Walder tegen Dabiri aankijkt, soms is dit op het bezetene af. Op den duur is dit ietwat storend, ondanks dat in de ontknoping enige verheldering volgt.

Dit laatste deel bevat voldoende wendingen en onverwachte situaties, maar in een paar gevallen kan de lezer wel zien aankomen wat er aan de hand is, enkele hints in het drieluik geven hier aanleiding toe. Desalniettemin is Illusie een waardige afsluiter van de trilogie die als geheel bijzonder boeiend was.