Onderhoudend, maar de echte spanning ontbreekt

Al op jonge leeftijd, ze zat nog op de lagere school, schreef Linda Jansma verhalen. Eerst voor de schoolkrant, later voor een aantal verenigings- en vakbladen. Haar eerste boek schreef ze echter pas in 2010, dat was de thriller Caleidoscoop, die in 2014 heruitgegeven werd onder de naam Kwetsbaar. Een samenwerking tussen Kobo en De Crime Compagnie leidde tot de eerste Kobo Original, een vierdelige serie In naam van de vader die alleen op Kobo Plus te lezen was. Begin juli 2018 zijn deze afzonderlijke delen samengevoegd en in boekvorm verschenen.

Tien maanden geleden heeft Francis van Foreest het advocatenkantoor van zijn vader overgenomen. Een paar maanden daarvoor maakte hij een enorme fout waarover hij met niemand heeft gesproken. Vanaf dat moment is hij bang dat het ontdekt zal worden. Toch blijkt hij niet de enige binnen zijn familie te zijn die iets te verbergen heeft. Zijn vrouw Renée begint een affaire met haar zwager, maar houdt nog wel van haar man. Zijn zoon Ties handelt in drugs en dreigt steeds meer in die wereld verzeild te raken, totdat hij kennis maakt met Judith, een jonge vrouw die in de exclusieve seksclub werkt.

Normaliter neemt Jansma er de tijd voor om een thriller te schrijven. Ze doet gedegen onderzoek om een verhaal zo realistisch mogelijk te laten zijn. Voor de vierdelige serie In naam van de vader had ze deze tijd echter niet. Ieder afzonderlijk deel moest immers binnen een maand geschreven zijn. Dat heeft ertoe geleid dat de opzet, maar vooral ook het tempo, anders is dan in haar andere boeken. Deel één begint voortvarend, de openingszin bijvoorbeeld maakt de lezer al nieuwsgierig, maar is desondanks vooral een kennismaking met de diverse personages. De belangrijkste, de hoofdstukken worden afwisselend vanuit hun perspectief verteld, zijn voldoende uitgewerkt en de onderlinge verhoudingen zijn helder uiteengezet. In dat eerste deel krijgt de lezer dus een goede indruk van de familie Van Foreest, maar Jansma waakt er wel voor dat ze niet té vroeg al haar kruit verschiet. Ze heeft het verhaal dusdanig opgezet dat de familie in het begin voor voldoende vragen zorgt die in de resterende delen allemaal beantwoord worden.

Dat niet ieder lid van de familie Van Foreest de wet of de ethiek al te nauw neemt, is vanaf het begin duidelijk. Voor de lezer is dit mooi, want doordat je steeds nieuwsgieriger wordt naar wat er precies is gebeurd of wat er nog staat te gebeuren, ontstaat er een licht spanningsveld. Hoewel het begin van deel één en vier er enigszins naar neigen, heeft het verhaal niet de spanning die in ander werk van de auteur wel voorkomt. Komt dat omdat In naam van de vader in een vrij kort tijdsbestek tot stand is gekomen? Het is een reële mogelijkheid. Wel heeft het verhaal diverse plotwendingen en wordt de lezer verschillende keren op het verkeerde been gezet. Een goede keuze van Jansma is om ieder deel af te sluiten met een onvervalste cliffhanger. Vooral de lezers van de afzonderlijke delen moesten daardoor een maand in spanning blijven zitten.

Op de schrijfstijl van Jansma valt niets aan te merken. Deze is verzorgd en ze weet het wel en wee van een vermogende advocatenfamilie goed en beeldend over te brengen. Het zou zelfs realistisch kunnen zijn, ware het niet dat een doorsnee – rijke – familie over het algemeen niet met moord, overspel, drugshandel, chantage en prostitutie te maken zal hebben. Net als een paar situaties in het laatste deel is ook de ontknoping, vooral doordat deze wat bizar is, een beetje ongeloofwaardig en lijkt daardoor gezocht te zijn. Maar over het geheel genomen is In naam van de vader een onderhoudend verhaal, maar mist de echte spanning waar Jansma wel patent op heeft.