Ontknoping is verrassend, bizar en onthutsend tegelijk

Met taal heeft Yvonne Franssen altijd al wat gehad, dus is het niet zo vreemd dat ze er als klein meisje van droomde om te gaan schrijven. Lezen, vooral spannende verhalen, deed ze veel en regelmatig begon ze zelf ook met het schrijven van verhalen en versjes. Op latere leeftijd won ze verschillende prijzen en publicaties bij een aantal schrijfwedstrijden. In 2011 publiceerde ze haar debuutthriller Talio. Haar jongste en vijfde thriller is Kamer 305, dat in september 2019 is verschenen. Naast haar carrière als auteur is ze ook nog werkzaam bij een advocatenkantoor.  

Kim en Simon zijn een paar jaar getrouwd, maar hun huwelijk is niet meer wat het geweest is. Daarnaast gaat Kim al een tijdje vreemd, met Martijn, die ook al huwelijksproblemen heeft. Op een avond vindt Kim een dode vrouw op het bed in kamer 305 van het hotel waar ze altijd met Martijn afspreekt. Ze raakt in paniek en neemt een ongebruikelijke beslissing. Later maakt ze samen met Martijn kennis met Eva, die meer wil weten over een moord, identiek aan die op haar vader. Met zijn drieën komen ze uiteindelijk tot een schokkende ontdekking die gevolgen voor het drietal heeft.    

Eva, Kim en Martijn zijn de belangrijkste personages waar het in Kamer 305 om draait. Het is dus niet zo vreemd dat het verhaal vanuit hun perspectief wordt verteld. In korte hoofdstukken geeft ieder van hen haar of zijn visie weer, waarbij Franssen er wel voor heeft gezorgd niet in overbodige herhalingen te vallen. Natuurlijk, er zijn enkele overlappingen, maar over het algemeen gaat het verhaal bij de een verder waar het bij de ander geëindigd is. Daarnaast zijn er ook hoofdstukken die vanuit een aanvankelijk onbekende persoon worden verteld, maar van meet af aan is het duidelijk dat dit de dader is.  

Al deze verhaallijnen worden vanuit de eerste persoon verteld, dus in de ik-vorm. Omdat de namen (in geval van de dader een asterisk) van de desbetreffende personages boven de hoofdstukken staan vermeld, weet de lezer altijd wie er op dat moment aan het woord is. Toch is er, vooral in het begin, sprake van enige verwarring, vooral omdat de perspectiefwisselingen vrij snel plaatsvinden en de lezer het gevoel heeft voortduren te moeten omschakelen. Je kunt je dus afvragen waarom de auteur voor deze op zich begrijpelijke vertelvorm gekozen heeft en of ze het zichzelf daarmee niet moeilijker heeft gemaakt dan nodig is.  

Ondanks de vondst van de dode vrouw en de andere misdaden wil de eerste helft van het verhaal nog niet sprankelen. Daarvoor heeft het een te laag tempo en is de spanning minimaal. Toch weet de auteur de lezer wel te boeien, want die wil immers weten hoe Kim en, in iets mindere mate, Martijn, zich uit hun benarde situatie redden en of Eva nog wat gaat bereiken met haar eigen naspeuringen. Het geduld wordt in de tweede helft van het boek beloond, want het verhaal wordt interessanter, het tempo gaat omhoog en er zijn meer onverwachte plotwendingen. Het beste echter heeft Franssen bewaard voor de ontknoping, die is verrassend, bizar en onthutsend tegelijk.  

Hoewel het verhaal soms licht voorspelbaar is, een voorbeeld hiervan is de werkelijke situatie rond Simon en Eva’s stiefvader, heeft het zo nu en dan ook verrassende ontwikkelingen en eindigen enkele hoofdstukken met een nieuwsgierig makende cliffhanger. Verder is de omstandigheid waarin Kim verkeert niet bijster geloofwaardig, maar haar af en toe de kop opstekende paniekgevoel is wel goed voelbaar. Al met al is Kamer 305 een originele en lezenswaardige thriller die, ondanks dat de spanning toch wat achterblijft, gedurende de plot toch in kracht toeneemt.