Lekker lezende who- en whydunit

Nadat Dinie Bell in 2007 haar eerste boek, een roman, had geschreven, verwachtte ze in dit genre door te gaan. Een oproep van haar uitgever deed haar anders besluiten en dat resulteerde in 2013 in de debuutthriller Achtervolgingsdrift  (eerder uitgegeven onder de titel: Wie ben je? ). Eind november 2015 is de enigszins psychologisch getinte thriller Knekelhuis  verschenen. Bell is inmiddels aan haar volgende manuscript begonnen.

In Knekelhuis  heeft romanschrijfster Lynn een woning gekocht in een afgelegen dorpje. Ze denkt daar rustig aan haar nieuwe roman te kunnen werken. Dat de vorige bewoners in dit huis, dat in het dorp bekendstaat als het spookhuis, zijn vermoord, is voor haar geen probleem. Nauwelijks heeft ze haar nieuwe woning betrokken of er doen zich verschillende onverklaarbare gebeurtenissen voor. Lynn gaat steeds meer twijfelen aan haar opvatting dat geesten niet bestaan. Ondertussen is ze ook verliefd geworden op haar knappe buurman Mark, over wie de politie nog steeds twijfels heeft over zijn betrokkenheid bij de moorden.

De proloog, die zich in het verleden afspeelt, is heftig en thrillerwaardig. Een begin als dit is over het algemeen veelbelovend en biedt perspectief op een spannend en verrassend vervolg. Deze hoop vervliegt echter snel, want na die sterke proloog wordt het min of meer een 'gewoon' verhaal over Lynn, haar buren Mark en zijn zus Martine en in wat mindere mate politieman Bob.

Knekelhuis  bestaat uit zeven hoofdstukken (inclusief de epiloog) en elk hoofdstuk begint, net als de proloog, vanuit het perspectief van de moordenaar. Om onderscheid tussen Lynn en de moordenaar te maken, heeft Bell ervoor gekozen deze korte verhaaltjes cursief weer te geven. Die cursiefjes zijn het meest spannend aan het boek. Dinie Bell heeft wel geprobeerd om ook het verhaal van Lynn spannend te laten zijn, maar is daar niet volledig in geslaagd. Pas op het moment dat de ontknoping steeds dichterbij komt, neemt die spanning enigszins toe en krijgt het verhaal een enkele verrassende wending. Tot dat moment aanbreekt, is het allemaal net iets te voorspelbaar.

Elk hoofdstuk is onderverdeeld in subhoofdstukken waarboven, en dat is een erg originele vondst, telkens een citaat van bekende en minder bekende personen vermeld staat. Deze citaten kunnen worden beschouwd als een korte, samenvattende titel voor die subhoofdstukken.

De schrijfstijl van Bell is prettig. Korte, niet ingewikkelde zinnen en realistische dialogen geven de lezer een ontspannen gevoel. Uitgebreid uitgewerkte personages en veel diepgang moeten dus niet verwacht worden. Dat is overigens ook niet iets wat Bell voor ogen heeft. Ze wil de lezer vooral amuseren en lijkt zich daarmee op een groot publiek te richten.

Een boek dat als titel Knekelhuis  meegekregen heeft, schept de verwachting dat het luguber is. Wie daarvan uitgaat, komt bedrogen uit. Wie een lekker lezend boek met enkele naar bovennatuurlijk neigende elementen zoekt, zal met deze who- en whydunit prima uit de voeten kunnen.