Boeiende paranormale beleving

Carrie, Stephen Kings debuut dat ongeveer vijfenveertig jaar geleden gepubliceerd werd, was meteen zijn grote doorbraak als auteur. Het werd een wereldwijde bestseller, maar ook de verfilming ervan bleek een succes. Later, en dat komt mede door een aantal andere boeken, werd hij bestempeld als de horrorkoning. Toch is hij meer dan dat, want hij schrijft eveneens sciencefiction en thrillers en in veel van zijn verhalen komen fantasy- en bovennatuurlijke elementen voor. In zijn in maart 2021 verschenen boek Later draait het voor een groot deel om dat laatste verschijnsel.

Jamie Conklin is anders dan andere kinderen. Hij is namelijk geboren met een gave waardoor hij overleden mensen kan zien en spreken. Van zijn moeder mag hij het daar met niemand over hebben, alleen met haar. Zijn moeders vriendin Liz, tevens rechercheur bij de NYPD, komt het echter toch te weten. Ze gebruikt Jamie en zijn gave om te achterhalen waar een overleden bommenlegger zijn laatste bom geplaatst heeft. Hij vertelt het, maar vervolgens blijft hij Jamie achtervolgen, ondanks dat de geest van de doden normaliter na maximaal een week verdwenen zijn.

'Ik denk dat dit een horrorverhaal is. Lees zelf maar.'

Zo eindigt de inleiding waarin Jamie Conklin – hij is inmiddels schrijver en begin twintig – zich tot de lezers van zijn verhaal richt. Verderop in de plot herhaalt hij dit overigens nog een paar keer. Na deze proloog begint hij zijn ervaringen daadwerkelijk te vertellen. Hierbij richt hij zich rechtstreeks tot de lezer van zijn eigen boek, maar in zekere zin ook tot de lezers van Later. De schrijfstijl van King is dan ook enigszins afwijkend van wat in de regel gebruikelijk is, afgezien van het feit dat het verhalend geschreven is. Doordat de auteur hiervoor gekozen heeft, is de lezer van meet af aan betrokken bij het verhaal en ziet hij alles wat er gebeurt door de ogen van Jamie, de protagonist met wie hij zich daarom gemakkelijk kan identificeren.

Behalve dat die beginfase een aantal vragen oproept, word je door verschillende cliffhangers ook nieuwsgierig gemaakt. Echte spanning heeft het verhaal dan nog niet, maar op ongeveer een derde van het boek doet zich een kleine kentering voor. Enkele thrillerelementen zorgen er dan namelijk voor dat er een licht spanningsveld wordt opgebouwd. De meeste spanning is echter voorbehouden aan de ontknoping. Die wordt ten dele veroorzaakt door een paar onvoorziene voorvallen, maar het is vooral de actie waar dat aan te danken is. Die lange aanloop, een typisch kenmerk in de boeken van King, is niet erg, want de sfeer die het verhaal uitstraalt, is over het algemeen zodanig dat er ieder moment iets lijkt te gaan gebeuren, alsof er wat onheilspellends in de lucht hangt.

Is Later dan wel echt een horrorverhaal? Voor wie zombie-achtige taferelen verwacht misschien niet, maar als je een liefhebber bent van paranormale verschijnselen waarbij geesten zijn betrokken, kom je helemaal aan je trekken. Als die entiteiten dan ook nog verwondingen hebben die gedetailleerd en beeldend beschreven worden, is het bijna onmogelijk om niet van een gruwelverhaal te spreken. De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat het met al die gruwelen wel meevalt. Het betreft slechts een paar situaties en buiten enkele misdaadscènes om gaat het in het verhaal grotendeels om de gave van Jamie en in wat mindere mate het misbruik dat daarvan gemaakt wordt.

Uiteindelijk worden alle ontstane vragen in de slotfase beantwoord, hoewel er rond de persoon Jamie nog wel wat geheimzinnigs blijft hangen. Het heeft er alle schijn van dat dit een bewuste keuze van de auteur is. Al met al is Later, dat keurig vertaald is door Annemarie Lodewijk, een boeiende en interessante paranormale beleving.