Onderhoudend en goed geschreven
Het merendeel van de boeken van Harlan Coben – met meer dan 75 miljoen verkochte boeken is hij een van de succesvolste Amerikaanse thrillerauteurs – draait om het thema verdwijningen. Hij houdt van dit onderwerp, omdat er altijd hoop is op terugkeer. Ook in zijn in 2023 verschenen thriller Levenslang, waarvan Netflix de filmrechten heeft gekocht en de intentie heeft er een serie van te gaan maken, gaat het om deze thematiek.
'De schrijfstijl van de auteur is ongecompliceerd en rechttoe rechtaan.' - recensent Kees
Vijf jaar geleden is David Burroughs veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf wegens de moord op zijn toen driejarige zoontje Matthew, hoewel hij zelf zegt onschuldig te zijn. In de gevangenis heeft hij nooit bezoek willen ontvangen, maar op een dag komt Rachel Anderson, de zus van zijn ex-vrouw Cheryl onverwacht op bezoek. Ze laat hem een foto zien waarop een nu ongeveer achtjarige jongen staat afgebeeld die heel erg op Matthew lijkt en door de wijnvlek op diens wang zijn beiden er niet alleen van overtuigd dat het Davids zoon is, maar ook dat hij nog in leven is.
Met de eerste paar zinnen van Levenslang doet de auteur meteen uit de doeken wat in grote lijnen de strekking van de plot is. Hierdoor weet je niet alleen dat David Burroughs een levenslange gevangenisstraf uit moet zitten, waarvan hij er al vijf jaar heeft opzitten, maar ook dat hij zelf beweert onschuldig te zijn. Op deze manier is de lezer onmiddellijk bij het verhaal betrokken en wil hij weten wat er destijds daadwerkelijk gebeurd is. Deze nieuwsgierigheid wordt nóg groter nadat Rachel Anderson aan het eind van het eerste hoofdstuk Burroughs een recente foto laat zien waarop diens zoon Matthew afgebeeld staat. Dit zorgt onmiddellijk voor enkele vragen, die in aantal toenemen als het verhaal na een korte en rustige aanloop goed op gang komt.
Coben voert het tempo rap op en als gevolg van de vele gebeurtenissen hoeft de lezer zich geen moment te vervelen. De vele plotwendingen en elkaar afwisselende perspectieven zorgen voor een overwegend dynamisch verhaal, waarin de spanning in ruime mate aanwezig is en je regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Alleen daarom al is het goed dat de auteur het in sommige hoofdstukken iets rustiger aan doet. Hierdoor krijg je de gelegenheid alles even op een rijtje te zetten en je voor te bereiden op nieuwe ontwikkelingen. De interactie tussen de diverse personages is aan de ene kant realistisch, maar aan de andere kant – met name die van de FBI-agenten Max Bernstein en Sarah Jablonski – ronduit kolderiek en volstrekt ongeloofwaardig. Hun verhoren hebben wel iets weg van een sketch uit een cabaretesk programma, maar zijn desalniettemin geen storende factor.
De schrijfstijl van de auteur is ongecompliceerd en rechttoe rechtaan, want zonder al te veel omhaal vertelt hij wat er te vertellen valt. Scènes en dialogen zijn inlevend en beeldend, waarbij onnodige details zo goed als achterwege blijven. Zo wordt bijvoorbeeld het ruige bestaan in een gevangenis in de Verenigde Staten vrij goed en conform de realiteit tot uiting gebracht. De lezer moet echter niet verwachten dat Coben een keur aan maatschappelijke thema’s in zijn thriller heeft verwerkt, verre van zelfs, en in feite is dat zijn stijl ook helemaal niet. Over de belangrijkste personages geeft hij net voldoende prijs om hen redelijk te leren kennen, maar heel erg uitvoerig gaat hij niet op hun karakters en verleden in, wat voor dit verhaal absoluut niet erg is.
Levenslang, in een prima vertaling van Jan Pott, is goed beschouwd niet bijster geloofwaardig en bevat zelfs een beperkt aantal doorzichtige scènes, maar is beslist een onderhoudende en goed geschreven thriller die uitstraalt dat Cobens vakmanschap nog aan niets heeft ingeboet.
Reageer op deze recensie