Geschreven uit liefde

Eind 2002 werd bij Marc de Hond een tumor in zijn ruggenmerg ontdekt. Hieraan werd hij drie keer geopereerd en bij een van die operaties raakten de zenuwen aan zijn ruggenmerg bekneld. Door een medische misser kreeg hij een dwarslaesie en werd hij rolstoelafhankelijk. Over zijn revalidatieproces en de acceptatie van zijn handicap schreef hij het boek Kracht, dat in augustus 2008 is verschenen. Ruim tien jaar later kreeg hij een nieuwe tegenslag te verwerken, hij kreeg blaaskanker. Nadat hij dit hoorde, besloot hij een dagboek bij te houden om daarin zijn verhaal, zijn belevenissen, tot zijn dood in op te tekenen. Op 3 juni 2020 overleed hij en conform zijn wens is het boek, Licht in de tunnel, na diens overlijden uitgegeven.

‘En als de klok luidt, het tijd is
Ik zing voor de laatste keer
En als ik daar lig, in vrede
Zing deze dan nog een keer

En als de klok luidt, bouw dan een mooi feest voor mij
Zo eentje, die doorgaat, doorgaat voor altijd
Mocht ik heengaan, ergens, treur dan niet om mij
Maar proost op het leven, en treur niet om mij'

Met deze tekst, die hem verdriet en troost gaf, sloot De Hond altijd zijn theatertour af. Het zijn nu tevens de laatste woorden van Licht in de tunnel, zijn dagboek dat begint op 31 juli 2018 en eindigt op zijn sterfdag, 3 juni 2020. In dit dagboek begint de auteur met te vertellen dat hij een Olympische medaille voor geluk heeft gewonnen (de geboorte van zijn zoon James), maar ook een voor pech (de keiharde mededeling dat hij blaaskanker heeft). Vanaf dat laatste moment, het is inmiddels half december 2018, doet hij verslag van zijn nieuwe omstandigheden. Hoe hij ermee omgaat, maar ook wat deze flinke tegenvaller voor zijn gezin en familie betekent.

Hoewel De Hond ongetwijfeld niet alles wat hij in die anderhalf jaar heeft door- en meegemaakt aan het papier toevertrouwd zal hebben, is hij over veel dingen toch heel openhartig. Hij vertelt over zijn vele ziekenhuisopnames, momenten dat de emoties de overhand namen, waarbij hij en zijn vrouw Remona in huilen uitbarstten, maar ook over de vele nieuwe teleurstellingen waarmee hij en zijn gezin geconfronteerd werden. Hoewel vaak emotioneel en aangrijpend, is Het licht in de tunnel niet alleen maar een boek vol ellende. Want ook de mooie en dierbare gebeurtenissen die de auteur heeft meegemaakt worden beschreven. De dagjes uit met het hele gezin, zijn enorme drive om weer in theaters te gaan optreden en het plezier dat hij daaraan beleeft, maar ook de knuffels die hij zijn kinderen kan geven en waar hij enorm van geniet.

Ondanks de moeilijke en vaak slopende periode heeft De Hond zijn gevoel voor humor altijd behouden. Een van de voorbeelden daarvan is die keer dat hij het ziekenhuis gekscherend vergelijkt met het huis van bewaring. Toch lijkt hij dit wel met een cynische ondertoon gezegd te hebben, want wanneer hij langer dan een dag in het ziekenhuis moest verblijven, had hij vaak het gevoel dat hij erin opgesloten zat. Natuurlijk had hij het mentaal ook wel eens zwaar, daar was hij eerlijk in, maar dan pakte hij zichzelf aan en even later, of in ieder geval de volgende dag, was hij weer de oude Marc. Uit alles kan de lezer opmaken dat de rasoptimist in hem niet zo heel snel klein te krijgen was. Hij zette het negatieve al heel snel weer om in het positieve.

Het licht in de tunnel is geschreven vanuit gevoel, dat is aan alles te merken. Daarom is het oprecht, is het vaak aangrijpend en kan het op momenten ook confronterend zijn. Maar wat het bovenal is, is dat het geschreven is uit liefde. Voor Remona, voor Livia, voor James en voor alle andere dierbaren van Marc. En daar is hij buitengewoon in geslaagd.