Geloofwaardig kijkje in juridische keuken

Over Max van Olden valt als schrijver nog niet veel te vertellen. Behalve dat Lieve edelachtbare  het debuut van deze advocaat is. Van Olden is, meteen na het tekenen van het contract bij zijn uitgever, al betiteld als de Nederlandse John Grisham. Beide auteurs schrijven immers over advocatuur en rechtspraak.

Na haar rechtenstudie kan Luna van Rooden als advocaat-stagiaire bij het goed bekendstaande advocatenkantoor Kratz & Kratz aan het werk. Al snel wordt ze bedolven onder een groeiende stapel dossiers, heeft ze rechtbankzittingen en voert ze eerste gesprekken met verdachten. Luna woont samen met haar werkloze vriend Tobias. Tobias wil graag aan het werk, maar omdat hij daarin niet slaagt wordt hij steeds gedeprimeerder. Na een ruzie met hem ontmoet Luna in een café een man met wie ze vervolgens de nacht doorbrengt. Ze realiseert zich op dat moment niet dat dit verstrekkende gevolgen heeft.

Lieve edelachtbare  is een typische legal thriller. Advocaten en rechters spelen een belangrijke rol in het boek en er wordt gebruikgemaakt van juridische terminologie. Dat jargon is door Van Olden overigens op een voor iedereen te begrijpen manier geschreven waardoor het boek laagdrempelig is. Deze toegankelijkheid is mede het gevolg van de eenvoudige, prettige, beeldende en heel soms humoristische schrijfstijl van Van Olden.

Naast het verhaal van Luna, dat voldoende is uitgewerkt om een duidelijk beeld van haar te kunnen vormen, heeft het boek een tweede, maar kortere verhaallijn. Daarin is Wessel het belangrijkste personage. Van meet af aan is duidelijk dat beide verhalen op een bepaald moment samen zullen vloeien. Dat moment doet zich pas aan het einde van het boek voor en is minimaal. Omdat er toch redelijk wat aandacht aan Wessel besteed wordt, ligt een iets ander verloop van het verhaal meer voor de hand. Nu lijkt de aandacht die aan Wessel besteed wordt enigszins overbodig, terwijl het wel van belang is.

Lieve edelachtbare  is geen thriller waarbij je op het puntje van je stoel zit. Toch kent het boek wel degelijk momenten van spanning en zorgt een aantal plotwendingen voor enkele verrassingen. De ontknoping is eveneens verrassend en ook afwijkend van die in de meeste thrillers. Daarom kun je daaraan een enigszins onbevredigend gevoel overhouden. Het verhaal lijkt namelijk niet helemaal af. Is dit een bewuste keuze van Van Olden en kunnen we meer Luna van Rooden verwachten? De enige die dit weet is de schrijver zelf.

Omdat Max van Olden bekend is met het Nederlandse rechtssysteem geeft hij via zijn boek een kijkje in deze juridische keuken. Hij laat zien hoe advocaten een onderlinge machtsstrijd kunnen voeren en dat rechters ook maar mensen met hun fouten en tekortkomingen zijn. Lieve edelachtbare  is een geloofwaardig geschreven debuut en toont aan dat Van Olden, behalve een kundig advocaat, ook een begenadigd schrijver is.