Nell Flynn zal als seriepersonage niet misstaan

Toen Cristina Alger nog op de kleuterschool zat, vertelde ze haar moeder altijd verhalen terwijl ze in de badkuip zat. Daarom denkt ze dat dat het begin was van haar wens om schrijfster te worden. Na haar studie is ze echter advocaat geworden, maar als hobby begon ze toen ook met schrijven. Dat deed ze vooral tijdens de lange vluchten die ze voor haar werk moest maken. In 2012 debuteerde ze met haar roman De darlings van New York. Na dit succes besloot ze om fulltime auteur te worden. Begin maart 2020 verscheen haar jongste boek, de thriller Meisjes zoals wij.

Ondanks het weinige contact dat FBI-agente Nell Flynn met haar vader had, is ze wel aanwezig bij het verstrooien van zijn as. Hij is niet veel eerder bij een verkeersongeluk om het leven gekomen. Hoewel ze verlof heeft, wordt ze door de lokale politie gevraagd om te assisteren bij het onderzoek naar de moord op twee jonge vrouwen. Nell komt erachter dat haar vader, die ook politieman was, met die moorden te maken had, maar ook dat de politie iets te verbergen heeft. Omdat ze niet meer weet wie ze wel en niet kan vertrouwen, is ze vooral op zichzelf aangewezen.

In de eerste paar hoofdstukken van Meisjes zoals wij gebeurt nog niet heel veel. Het is vooral een uitgebreide schets van de situatie en een introductie van de personages. Daarbij wordt de nadruk gelegd op Nell, waardoor in dat begin de lezer al redelijk wat over haar te komt weten. Door middel van Nells herinneringen neemt die kennis gedurende de plot overigens alleen maar toe. Aanvankelijk lijkt ze wel enigszins cliché: ze slaat een goedbedoeld advies in de wind en komt daarom wat eigenwijs over. Toch merk je al snel dat ze een boeiend en intrigerend personages is. Zo kent ze de gevestigde orde van de lokale politie al jaren, maar desondanks weerhoudt dat haar niet om hen aan te pakken. Ze toont karakter en zet door.

Op het moment dat het verhaal in een rustig tempo lijkt voort te kabbelen en je denkt dat dit nog wel even zo zal blijven duren, ontstaan de eerste vragen. We zijn dan ongeveer op een kwart. De nieuwsgierigheid van de lezer wordt op de proef gesteld, want pas veel later komt er een antwoord op die vragen. Dat betekent echter niet dat er tot die tijd niets gebeurt, want naarmate de plot vordert en de ontknoping steeds dichterbij komt, word je getrakteerd op een aantal onverwachte, en daardoor verrassende, ontwikkelingen. Omdat er tijdens het verloop van het verhaal mondjesmaat wat van de geheimen wordt prijsgegeven, wordt het steeds interessanter en heeft het een opbouw die aan kracht wint, maar waarbij het spanningsveld ook geleidelijk wat groter wordt.

De ontlading vindt, zoals in thrillers vaak wel gebruikelijk is, plaats in de ontknoping. Het tempo gaat dan fors omhoog, de spanning neemt zienderogen toe en een aantal niet te voorspellen wendingen maken de climax compleet. Na deze finale zijn de vragen die de lezer had stuk voor stuk beantwoord en is het verhaal in feite afgerond. Ook voor Nell kan nu het spreekwoordelijke hoofdstuk gesloten worden; ze heeft een aantal persoonlijke dingen verwerkt en kan daarmee verder gaan in haar eigen leven.

Omdat ze daarbij een nieuwe start maakt, lijkt Alger de deur in de epiloog op een heel kleine kier te hebben gezet voor in ieder geval nog één boek waarin Nell voorkomt. Dat zou dan geen verkeerde beslissing zijn, want de FBI-agente is interessant en boeiend genoeg om uit te groeien tot een stabiel seriepersonage. Maar vooralsnog moet de lezer ervan uitgaan dat het alleen bij Meisjes zoals wij, overigens keurig vertaald door Gerda Baardman en Jan de Nijs, zal blijven.