Raakt Child's inspiratie uitgeput?

Omdat hij met de aanschaf van een computer wilde wachten tot hij succes met schrijven had, schreef Lee Child, een pseudoniem voor Jim Grant, zijn eerste boek met de hand. Dit debuut, Jachtveld, waarin seriepersonage Jack Reacher zijn opwachting maakte, verscheen in 1997 en was al meteen een succes. Vanaf dat moment was hij professioneel auteur en heeft hij met Nachthandel, dat in november 2017 is uitgegeven, zijn tweeëntwintigste Reacher-thriller geschreven.

Reacher is onderweg naar waar de bus hem heen brengt en ziet tijdens een plaspauze een ring in de etalage van een pandjeshuis liggen. Het blijkt een damesring van iemand die aan de militaire academie West Point gestudeerd heeft te zijn. Omdat het niet gebruikelijk is dat een militair afstand van de ring doet, wil Reacher weten aan wie het toebehoorde. Hij heeft zelf ook een opleiding op West Point gevolgd en voelt dat er een verhaal achter de ring moet zitten. Om daar achter te komen, gaat hij op zoek naar de eigenaresse en laat zich in zijn zoektocht door niets of niemand tegenhouden.

Voor wie nog nooit een boek met Jack Reacher gelezen heeft, is het al vrij snel duidelijk dat het een man is die zijn eigen gang gaat en zich door niemand iets laat vertellen. Het is een vrijbuiter en kan daarom beschouwd worden als een moderne cowboy. Dat kan een personage boeiend maken, maar in Nachthandel komt Reacher over als alwetend, onoverwinnelijk en lijkt de wijsheid in pacht te hebben. Hij wordt vaak neergezet als een supermens met machohouding en dat is voor een groot deel ongeloofwaardig, want niemand is perfect en weet alles.

Ondanks het grote aantal eerdere Reacher-delen is het aan Nachthandel zo goed als niet te merken dat dit het zoveelste boek in de serie is. Het verhaal is op zichzelf staand en verwijzingen naar de voorgaande boeken zijn minimaal. Er hoeft wat dat betreft dus geen enkel beletsel te zijn dit boek eerder dan de andere te lezen. Om de persoon Reacher te leren doorgronden en beter te begrijpen, is het wellicht wel beter de serie op volgorde te lezen. Want het lijkt er veel op dat je dit personage moet leren lezen.

Hoewel het verhaal over het algemeen beeldend is geschreven, komen veel dialogen gemaakt en geforceerd over. De klaarblijkelijke humor die daar soms in voorkomt, slaat de plank vaak volledig mis en daardoor wordt juist het tegendeel bereikt: het is niet leuk. Tot overmaat van ramp bevat het verhaal veel overbodige stukken tekst waardoor het langdradig, en dus vervelend, wordt. Een voorbeeld is een ellenlange uiteenzetting over de baan van een kogel. Dit soort beschrijvingen hebben tot gevolg dat de eventueel aanwezige spanning volledig ontbreekt en verlagen het tempo sowieso. Desondanks weet Child de lezer wel nieuwsgierig te maken, want je wilt, net als Reacher, toch weten waarom de ring in die etalage van het pandjeshuis lag.

Zal Nachthandel, dat kundig is vertaald door Jan Pott, de laatste Jack Reacher zijn? Waarschijnlijk niet, want ondanks dat Child de indruk wekt dat zijn inspiratie uitgeput dreigt te raken, zijn er wereldwijd meer dan voldoende liefhebbers die met spanning op een volgende Reacher wachten. De kwaliteit van dat volgende verhaal zal dan vele malen beter moeten zijn. Lukt dat de auteur niet, dan zal Reacher mogelijk eerder van het toneel verdwijnen dan menig fan zal willen.