Mooie start van nieuwe serie

Het schrijversduo Douglas Preston en Lincoln Child is vooral bekend geworden door hun langlopende serie met FBI-agent Aloysius Pendergast. In juli 2020 verschijnt Gevaarlijke stroming, alweer het negentiende deel uit de reeks. Het tweetal is echter ook aan een nieuwe serie begonnen, hierin zijn archeologe Nora Kelly en beginnend FBI-agent Corinne Swanson de belangrijkste personages. Hoewel beiden elkaar niet kennen, kwamen ze al eerder in een aantal andere boeken van de auteurs voor, maar dan in een ondersteunende rol. In Oude botten, dat in mei 2020 uitgekomen is en vertaald werd door Marjolein van Velzen, ontmoeten ze elkaar voor het eerst.

Archeologe Nora Kelly wordt benaderd door de historicus Clive Benton. Hij vraagt haar om een expeditie te leiden naar het Verloren Kamp van de Donner Party, een groep pioniers die in 1847 ingesneeuwd raakte in de Sierra Nevada en probeerde te overleven door kannibalisme. In het kamp vindt haar team diverse botten, maar krijgt ook te maken met enkele tegenslagen. Tegelijkertijd werkt de jonge FBI-agente Corinne Swanson aan een moordonderzoek en daarbij ontdekt ze een link met de Donner Party. Ze vertrekt naar de archeologische site voor verder onderzoek. Daar blijkt dat zowel zij als Nora gevaar lopen.

De tragedie rond de Donner Party is een van de beroemdste gebeurtenissen in de Amerikaanse geschiedenis. Nadat Preston een boek las over het noodlot van deze groep pioniers wilde hij dit in een thriller verwerken, en samen met zijn schrijfpartner Child werkte hij het idee uit. Doordat de auteurs een waargebeurd voorval in het verhaal hebben verwerkt, heeft Oude botten een licht historisch tintje, hoewel de nadruk toch vooral op het heden wordt gelegd. Het drama van meer dan honderdvijftig jaar geleden zorgt er dankzij een groot aantal echte historische details overigens wel voor dat het boek, ondanks dat er vrij veel verzonnen is, realistisch is.

Het begin van het verhaal is veelbelovend, in de eerste paar hoofdstukken gebeurt wat, er zit actie in. Dat zorgt ervoor dat er al in een vroeg stadium een lichte spanningsboog ontstaat en dat de lezer eveneens een gezonde dosis nieuwsgierigheid ontwikkelt. De vraag die dan meteen oprijst, is wat de voorvallen in die hoofdstukken met elkaar te maken hebben. De auteurs weten deze hoopgevende aanvang niet meteen een vervolg te geven, want op de ouverture na heeft het verhaal tot halverwege niet zo heel veel weg van een thriller. Het is tot dan vooral een kennismaking met de personages, een uitleg wat de Donner Party precies inhoudt, maar ook een uiteenzetting van de opgravingen bij het Verloren Kamp. Allemaal interessant, boeiend én nodig, maar grotendeels wel zonder spanning.

Pas wanneer zich in de tweede helft van het verhaal een aantal onverwachte ontwikkelingen voordoet, wordt het spanningsveld vergroot, neemt het tempo gestaag toe en bevat de ontknoping een onverwachte verrassing. Desondanks heeft Oude botten wel een paar voorspelbaarheden. Een aantal personages is namelijk zo doorzichtig dat de lezer meteen doorheeft wat hun intentie is. Daarentegen zijn zowel Nora als Corinne sterke persoonlijkheden die er samen voor zorgen dat het verhaal inhoud heeft. Aan het eind van het boek is de plotselinge aanwezigheid van een oude bekende, FBI-agent Aloysius Pendergast, een aangename verrassing. Hij maakt heel kortstondig zijn opwachting, heeft geen enkele invloed op het verhaal zelf, maar zorgt er wel voor dat een van de vragen die gedurende de plot oprees, beantwoord wordt.

Ondanks dat de epiloog een verklaring geeft voor alles wat er tijdens de plot gebeurd is, geeft het geen antwoord op één vraag uit het begin. Hebben de auteurs dit over het hoofd gezien of laten ze het aan de verbeelding van de lezer over? Afgezien daarvan is Oude botten een mooie start van een nieuwe en mogelijk sterke serie.