Ruime voldoende

Iene miene mutte, het in 2015 verschenen thrillerdebuut van M.J. Arlidge, werd een wereldwijd succes en dat is niet in de laatste plaats te danken aan Helen Grace, de nogal eigenzinnige inspecteur van de politie Southampton. Haar personage is geïnspireerd op Stieg Larsson’s Lisbeth Salander, die een nogal complexe en duistere persoonlijkheid bezit. De politievrouw laat opnieuw van zich horen in Piep zei de muis, dat in 2016 is uitgebracht en waarin opnieuw met een seriemoordenaar te maken krijgt.

In een vervallen woning in een achterbuurt van Southampton treft een dief het vermoorde lichaam van een man aan en niet lang daarna ontvangt zijn gezin een pakketje met daarin zijn hart. Inspecteur Helen Grace en haar team zijn nog maar net met het onderzoek begonnen als er een nieuwe en identieke moord wordt gemeld. Niet veel later wordt opnieuw een man vermoord en het wordt snel duidelijk in welke richting de moordenaar gezocht moet worden. Als het erop lijkt dat de zaak bijna rond is, krijgt de recherche met een tegenslag te maken waardoor de werkzaamheden zo goed als opnieuw moeten beginnen.

De plot begint met een beeldende beschrijving van een nogal troosteloos en afgelegen bedrijventerrein, de steelse speurtocht van een man op zoek naar genot en het onheil dat hem vervolgens overkomt. Deze levendige manier van schrijven laat meteen de kracht van Arlidge zien, want de auteur weet de lezer dusdanig mee te trekken in zijn verhaal dat het lijkt alsof hij er zelf bij aanwezig is. Het is daarentegen lastig om je met de meeste personages te vereenzelvigen. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt door hun houding ten opzichte van anderen. Een positieve uitzondering daarop zijn de rechercheurs Charlie Brooks en Tony Bridges, hoewel de laatste op een bepaald moment wel ongelooflijk in de fout gaat, wat gezien zijn persoonlijke omstandigheden niet eens zo heel verbazingwekkend is.

Korte hoofdstukken en een buitengewoon vlotte schrijfstijl zorgen ervoor dat het tempo aanzienlijk is. Ook de vele gebeurtenissen, zowel op professioneel als persoonlijk vlak hebben een positief effect op de snelheid. Qua ontwikkelingen is er voldoende te beleven, maar niet alles is even spannend. Toch ben je als lezer continu nieuwsgierig naar het verloop van de omstandigheden, waarvan sommige voor een lichte afschuw zorgen. De reactie van de moeder van de moordenaar is echter het meest onthutsend, je vraagt je op dat moment werkelijk af waarom er mensen zijn die er een dergelijke visie op nahouden (in dit boek is het fictief, maar in werkelijkheid gebeurt zoiets helaas ook).

Omdat de auteur zo nu en dan refereert naar momenten uit het voorgaande deel van de reeks is het aan te bevelen de boeken op volgorde van verschijnen te lezen. Diverse scènes in dit verhaal zijn dan beter te plaatsen, hetgeen ook geldt voor de gedragingen van de terugkerende personages. Voor de verhaallijn zelf is het overigens niet per se noodzakelijk. Deze tweede Helen Grace is goed opgebouwd en Arlidge werkt overduidelijk toe naar een ontknoping die niet te voorspellen is. De moordenaar komt uit onverwachte hoek en ondanks dat zijn of haar daden natuurlijk niet vallen goed te praten, is het in bepaald opzicht wel te begrijpen dat het zover gekomen is.

Piep zei de muis is over de hele linie iets minder sterk dan zijn voorganger, maar al met al is dit tweede deel van de Grace-reeks wel degelijk goed voor een ruime voldoende.