Achterblijvende spanning, maar zeker de moeite waard

Realityprogramma’s waarin mensen beoordeeld kunnen worden (Big Brother, Survivor, etc.) waren voor M.J. Arlidge de inspiratiebron voor zijn in 2015 verschenen thrillerdebuut Iene miene mutte. In dit eerste deel van een serie maakt de Southamptonse rechercheur Helen Grace haar opwachting en groeide vervolgens uit tot een succesvol en geliefd personage. De derde editie van de reeks is het in 2016 uitgebrachte Pluk een roos en het idee voor dit boek ontstond tijdens een gezinsvakantie van de auteur.

Na een wild avondje uit wordt de jonge Ruby Sprackling wakker op een vreemd bed in een voor haar onbekende ruimte. Hoe ze daar terecht is gekomen, weet ze niet en evenmin wie, zoals al snel blijkt, haar ontvoerder is. Als op een druk bezocht strand het lichaam van een andere jonge vrouw wordt aangetroffen, wordt het team van Helen Grace erbij geroepen. Onderzoek wijst uit dat beide zaken met elkaar te maken hebben, maar wat het verband is, is een raadsel. De rechercheurs zetten in ieder geval alles op alles om een nieuwe moord te voorkomen.

Kenmerkend voor de boeken van Arlidge zijn de korte hoofdstukken en in dit derde deel van de serie met Helen Grace is dat niet anders. Hierdoor snelt het verhaal in razend tempo voort en heeft de lezer het gevoel dat er voortdurend ontzettend veel gebeurt, terwijl dat in feite niet eens zo hoeft te zijn. Natuurlijk doet zich in dit geval wel degelijk het nodige voor, maar het draait in het boek vooral om het politieonderzoek en het opsporen van de moordenaar. Daarnaast, en dat is een andere verhaallijn, eist de vertroebelde verhouding tussen Grace en haar directe chef Ceri Harwood ook de nodige aandacht op. In bepaald opzicht leveren deze perikelen zelfs wat meer spanning op dan de gebeurtenissen en nasleep rond de verdwijning van Ruby en de vondst van het lichaam.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, waaronder die van enkele nieuwe leden van het rechercheteam. Over deze nieuwelingen wordt globaal wat extra informatie gegeven, zodat de lezer weet met wie hij te maken heeft. De oude bekenden zijn zoals je ze inmiddels kent en hebben, zonder dat je echt veel meer over hen te weten komt, hun waarde en doen, loyaal als ze aan Helen Grace zijn, wat ze moeten en willen doen. Omdat de auteur ook Ruby een stem heeft gegeven, krijg je mee hoe zij zich in gevangenschap voelt, wat ze doormaakt en wat deze vrijheidsberoving met haar doet. Een goede keuze van Arlidge om aandacht aan haar en haar omstandigheden te besteden, want daardoor is meer dan alleen maar een ontvoerd meisje dat door de politie gevonden moet worden.

De schrijfstijl van de auteur is ongecompliceerd, vlot en beeldend. Hieraan is overduidelijk te merken dat hij ervaring heeft met het schrijven van scenario’s, want het verhaal is min of meer op die wijze opgebouwd. Het boek leest daarom heel erg prettig. Toch kan de lezer zich niet aan de indruk onttrekken dat hij het meeste al een keer voorbij heeft zien komen. Ontvoering van een jonge vrouw, de vondst van het lichaam van een ongeveer even oude vrouw, een speurtocht die aanvankelijk niet wil vlotten. Deze, maar eveneens diverse andere standaard thrillerelementen, zijn nogal clichématig. Arlidge komt er echter wel mee weg, want het verhaal is beslist niet vervelend.

Pluk een roos – de keuze voor deze Nederlandstalige titel is in relatie tot het verhaal volstrekt onbegrijpelijk – is al met al een aangename thriller, waarin gruwelijkheden die in de voorgaande twee delen nog wel voorkwamen niet aanwezig zijn. Hierdoor is de spanning eveneens een flink stuk minder zichtbaar. Desondanks is dit derde deel wel degelijk de moeite waard en kijk je heel stiekem alweer uit naar een vervolg.