Grotendeels ongeloofwaardig en te veel onwaarschijnlijkheden

Als kind en tiener gebruikte Inge Spaan haar creativiteit om te schrijven, maar daar kwam op een gegeven moment de klad in en heeft ze hier ongeveer twintig jaar niets meer mee gedaan. Haar dochters openden haar ogen en schreef ze zich in 2018 zich in aan de Schrijversacademie. Niet lang daarna deed ze mee aan een schrijfwedstrijd en behaalde de finale. Later werkte ze dit verhaal verder uit en vervolgens debuteerde ze in 2020 met Oververhit. Vier jaar later, op 29 februari 2024, verscheen haar vijfde thriller Schrikkeldag en waarin deze bijzondere dag van wezenlijk belang is.

Voor de inwoners van het Overijsselse dorpje Warchem is schrikkeldag sinds 2012 nooit meer hetzelfde. Zowel in dat jaar, als in 2016 en 2020 kwam een van hun dorpsgenoten onder mysterieuze omstandigheden om het leven. De bewoners zijn van mening dat de sterfgevallen met elkaar te maken hebben, maar Aafke Oldenhave, een buitenstaander, is daar niet van overtuigd. Daarom wil ze meer over de voorvallen te weten komen en gaat op onderzoek uit. Tegelijkertijd krijgt ze enkele telefoontjes van een man die niet veel te zeggen lijkt te hebben. Ze vraagt zich nu af of zij misschien het volgende slachtoffer is.

Het verhaal wordt verteld vanuit de afwisselende perspectieven van de protagonisten Aafke Oldenhave en haar vriend Stef Bolder. Dat van eerstgenoemde speelt zich volledig in het heden (februari 2024) af dat van de laatste zo’n twintig jaar eerder. Deze opzet zorgt ervoor dat de lezer aanvankelijk enigszins nieuwsgierig wordt gemaakt, vooral naar het verband tussen beide verhaallijnen, wat de aanleiding is van de diverse gebeurtenissen die iedere schrikkeldag in het kleine dorpje plaatsvinden en of er op de laatste dag van februari 2024 opnieuw iets gaat gebeuren. De plot is dusdanig opgebouwd dat de lezer tot zo goed als het eind wel enkele vragen blijft houden, maar kan niet voorkomen dat veel toch vrij voor de hand liggend is. Zo hoef je bijvoorbeeld geen helderziende te zijn om te weten dat het verleden van Stef onlosmakelijk met de schrikkeldagvoorvallen te maken heeft en ook de identiteit van de veroorzaker daarvan is bepaald geen verrassing.

De auteur doet er alles aan om spanning te creëren, maar slaagt daar maar mondjesmaat in. Slechts heel incidenteel doet zich een moment voor dat gematigd opwindend genoemd kan worden, maar dan ook nog eens heel erg minimaal. Beoogde cliffhangers ontberen het effect dat ze in beginsel moeten hebben, waardoor de nieuwsgierigheid van de lezer nagenoeg niet geprikkeld wordt. Situaties die voor plotwendingen moeten doorgaan komen absoluut niet uit de verf, omdat ze, net als verschillende verdachtmakingen, veel te doorzichtig zijn en ook nog eens te vloeiend in elkaar overlopen. De lezer wordt verrast noch van zijn sokken geblazen. Over het algemeen verloopt alles veel te braaf.

Het aantal personages dat ertoe doet, is beperkt, maar desondanks matig uitgewerkt. De enige over wie je iets meer te weten komt, is Stef, maar de auteur laat achterwege om dieper op een traumatische ervaring uit zijn verleden in te gaan. Soms lijkt ze zelfs de indruk te wekken dat de lezer hiervan op de hoogte is, want in principe een verkeerd uitgangspunt is. Wat de auteur redelijk goed weet over te brengen is het wantrouwen en de achterdocht binnen een dorpsgemeenschap. Het komt immers voor dat bewoners van een erg klein plaatsje niets van buitenstaanders en andersdenkenden moeten hebben, voor hen zijn en blijven ze vaak toch vreemden.

Ondanks dat het idee achter Schrikkeldag, dat een ongecompliceerde en eenvoudige schrijfstijl heeft, zonder meer goed en origineel is, houdt de uitwerking daarvan niet over. De plot bevat te veel onwaarschijnlijkheden, is grotendeels ongeloofwaardig, weet de lezer amper te verrassen en is over de hele linie veel te mager.