Talloze ontwikkelingen, maar achterblijvende spanning

Voor de in 2017 uitgebrachte debuutthriller She rides shotgun (Kind van de rekening, 2019) won de Amerikaanse auteur Jordan Harper zowel de Edgar Award als de Alex Award. De opvolger van dit goed ontvangen boek heeft geruime tijd op zich laten wachten en uiteindelijk verscheen in 2023 Harpers tweede en door Dennis Keesmaat vertaalde thriller Stad der Engelen. De plot vindt zijn oorsprong in een eerder geschreven kort verhaal, maar kwam pas echt tot leven door Harpers ervaringen met het bewerken en produceren van James Ellroys L.A. Confidential voor de televisiezender CBS.

Terwijl Los Angeles in de ban is van een genadeloze brandstichter draait het gewone leven onveranderd door. Ook voor Mae Pruett, die voor Mitnick & Associates, L.A.’s grootste pr-crisisbureau dat alibi’s voor Hollywoods sterren verschaft, werkt. Op een dag wordt haar directe leidinggevende bij een ogenschijnlijke roofoverval om het leven gebracht, wat voor Pruett een drijfveer is om erachter te komen wie voor deze moord verantwoordelijk is. Al snel raakt ze verzeild in een wereld waarin de wet niet zo nauw genomen wordt en corrupte politieagenten en decadente feestjes met veel drank en drugs eerder regel dan uitzondering zijn.

Veel auteurs geven hun lezers de gelegenheid rustig en geleidelijk aan in het verhaal te groeien en de personages enigszins te leren kennen. Harper kiest echter voor een geheel andere aanpak, want zonder aanloop of introductie valt hij meteen met de deur in huis en word je geconfronteerd met het rauwe leven van Los Angeles, de aanvankelijk nogal onduidelijk werkzaamheden van Pruett en niet veel later ook die van Chris Tamburro, een ontslagen politieman die vervolgens voor L.A.’s grootste privébeveiligingsbedrijf BlackGuard Security is gaan werken. Door deze directe benadering, die zich vaker in de plot voordoet, lijkt het erop dat de structuur ontbreekt en scènes vanuit het niets uit de lucht komen vallen. De auteur hopt van de ene situatie naar de andere en een vloeiend lopende verhaallijn ontbreekt, voornamelijk veroorzaakt doordat het boek de opzet heeft van een filmscenario en eveneens als zodanig leest.

Naast de twee protagonisten Pruett en Tamburro, over wie vrij weinig wordt bekendgemaakt, zijn er nog talloze andere personages. Eigenlijk te veel om hen van een gezicht te voorzien, hen te kunnen plaatsen én om hen in één keer met bepaalde omstandigheden in verband te kunnen brengen. Een in het boek opgenomen overzicht waarin hun namen én hun rol vermeld staan, had dit beslist voorkomen. De vele zijwegen die de auteur bewandelt en alleen geschreven lijken te zijn om aan te tonen hoe verdorven de filmscene van Los Angeles kan zijn, zorgen regelmatig voor verwarring en leiden af van de eigenlijke bedoeling. Omdat lang niet alles relevant is, is het lastig een lijn in het verhaal te ontdekken en wellicht is dit Harpers opzet ook helemaal niet.

Ondanks de vele en vaak onnodige details is het tempo onveranderd hoog. Er gebeurt veel, de ontwikkelingen zijn talrijk en incidenteel is het tamelijk explosief. Desondanks zijn en blijven de spannende momenten beperkt tot net geen twee handenvol. Te weinig voor een thriller die het gevaarlijke en verdorven L.A. als uitgangspunt heeft en waarin wel degelijk ruimte is gemaakt voor enkele gruwelijkere scènes. Wat Harper daarentegen wel heel duidelijk naar voren laat komen, is dat geld en macht zo goed als altijd de winnaars zijn in een wereld die door deze factoren wordt beheerst en dat velen die hierover beschikken zichzelf als onoverwinnelijk beschouwen.

Hoewel de nadruk van Stad der engelen – een letterlijke vertaling van Los Angeles – wel erg veel op L.A.’s filmscene en diens sterren wordt gelegd en de spanning daardoor behoorlijk achterblijft, is het geen onaangenaam boek om te lezen.