Sterke, spannende en veelbelovende start van serie

Oostenrijker Andreas Gruber was nog maar vijf jaar oud toen hij al de behoefte voelde om verhalen te vertellen. Omdat hij toen nog niet kon schrijven, tekende hij ze in stripvorm. Rond zijn twintigste begon hij met korte verhalen, waarmee hij geen succes had bij uitgevers en literaire agentschappen. Zijn eerste publicatie was rond 1997, een sciencefictionverhaal. Hierna kreeg hij de smaak te pakken en begon hij, naar eigen zeggen, pas écht met schrijven en publiceren. In 2013 verscheen zijn thriller Todesfrist, dat (pas) tien jaar later onder de titel Stervensuur in het Nederlands werd uitgebracht.

In dit eerste deel van een serie maakt de lezer kennis met de terugkerende personages rechercheur Sabine Nemez uit München haar Rotterdamse college Maarten S. Sneijder. Ze worden aan elkaar gekoppeld tijdens een onderzoek naar de moord op verschillende vrouwen. Het is al snel helder dat een seriemoordenaar actief is en dat hij rijmpjes uit een oud kinderprentenboek als inspiratiebron gebruikt als methode om de vrouwen om te brengen. Ofschoon het motief van de moorden hen niet duidelijk is, weten ze wel dat de slachtoffers nog maar maximaal achtenveertig uur na hun ontvoering te leven hebben.

De uitgebreide proloog liegt er niet om, want dit begin zorgt er al meteen voor dat de lezer het verhaal ingezogen wordt. Een bizarre scène die ieder voorstellingsvermogen te boven gaat, geeft het gevoel dat een van de slachtoffers van de moordenaar op dat moment moet hebben goed weer. Tevens rijzen enkele vragen op en ben je nieuwsgierig naar wat er gebeurd is en wat er allemaal nog gaat plaatsvinden. Hierna word je in de rest van de plot, die zich zowel in Duitsland als Oostenrijk afspeelt, getuige van diverse bizarre en lugubere taferelen en is de spanning alom aanwezig. Vanzelfsprekend heeft de auteur voldoende ‘rustmomenten’ ingebouwd, maar die hebben over het algemeen met de gebeurtenissen te maken.

Het verhaal wordt verteld vanuit een aantal perspectieven waardoor de lezer met een relatief groot aantal protagonisten te maken krijgt. Het belangrijkst zijn echter Sabine Nemez en Maarten S. Sneijder en over hen kom je dan ook het een en ander te weten. Hoewel laatstgenoemde een nogal bijzondere en alternatieve figuur is, ga je hem gaandeweg de plot steeds meer waarderen en uiteindelijk sluit je hem als het ware in je armen. Dat de auteur voor deze opzet gekozen heeft, is een goede zet, want hierdoor krijgt de lezer de vele ontwikkelingen door verscheidene ogen te zien, wordt alles dus vanuit meer standpunten belicht en ontstaat langzaamaan een steeds beter beeld van wat er zoal speelt.

Aanvankelijk lijkt het er nog niet op dat de verschillende verhaallijnen met elkaar te maken hebben – alhoewel de gemiddelde thrillerlezer dit uiteraard wel vermoedt – maar Gruber laat ze op een intelligente en mooie wijze naar elkaar toegroeien en ten slotte samenkomen. Voordat de even spectaculaire als zinderende ontknoping wordt bereikt, zijn de wendingen talrijk, maar toch niet zodanig dat je hierdoor achterover slaat of volledig verrast wordt. Ze passen gewoonweg in de lijn der verwachtingen, maar wel zodanig dat niets echt voorspelbaar is. Overigens is het de auteur niet gelukt om enkele standaard thrillerkenmerken en -clichés achterwege te laten. Een seriemoordenaar en politietop die hun medewerkers niet steunt zijn daar goede voorbeelden van.

Stervensuur dat vlot, toegankelijk en beeldend geschreven is, is over het geheel genomen een erg sterk, spannend en veelbelovend begin van de serie rond de politiemensen Nemez en Sneijder. Want hun samenwerking, zo blijkt glashelder aan het eind van het boek, zal niet bij een eenmalig gezamenlijk optreden blijven.