Boeiende thriller die alweer nieuwsgierig maakt naar vervolg

Voordat Unni Lindell met het schrijven van thrillers begon, had ze al een aantal kinder- en kookboeken op haar naam staan. Ze ging over naar het spannende genre omdat je het onder andere kunt hebben over mensen die buiten de maatschappij staan, maar ook dat die verhalen zowel literair kunnen zijn en tegelijkertijd spanning bevatten en snel zijn. In 1996 introduceerde ze in Het dertiende sterrenbeeld de Oslose inspecteur Cato Isaksen en inmiddels zijn er tien delen van de serie verschenen, waarvan het in 2010 uitgebrachte Suikerdood het achtste is.

Een jonge vrouw herinnert zich plotseling hoe zestien jaar eerder haar pasgeboren broertje om het leven is gekomen. Ze neemt hierover contact op met Martin Egge, het hoofd van de landelijke recherche. Ze speken af, maar voordat hun ontmoeting plaats kan vinden, wordt Egge door een auto aangereden. De politie doet onderzoek en dan blijkt dat het slachtoffer vrienden heeft die hij beter niet kon hebben. Rechercheur Marian Dahle, een protegé van Egge, is ontdaan door wat hem overkomen is en doet er, tot ongenoegen van Isaksen, alles aan om erachter te komen wie voor die daad verantwoordelijk is.

Ondanks dat Suikerdood al het achtste deel van de serie met Caro Isaksen is, is het boek prima afzonderlijk van de andere te lezen. Goed, er zijn enkele verwijzingen naar wat zich eerder heeft voorgedaan en van de terugkerende personages wordt niet uitbundig veel verteld, maar dit hoeft op zich geen enkel beletsel te zijn om niet aan dit boek te gaan beginnen. In de eerste hoofdstukken worden verschillende van hen geïntroduceerd, dus krijg je al in een vroeg stadium een globaal beeld van de diverse personen die van belang zijn. Toch vinden er ook meteen al diverse situaties plaats die van belang zijn voor het verdere verloop van de gebeurtenissen en het onderzoek van de politie. Hierdoor is die aanvangsfase niet alleen maar een opsomming van diverse wetenswaardigheden.

Het verhaal kabbelt in een rustig tempo voort, maar er zijn zonder meer voldoende ontwikkelingen te bespeuren, waaronder een aantal onverwachte. Deze houden de lezer bij de les houden waardoor hij zich geen moment hoeft te vervelen. Bijzonder spannend is het in een groot deel van de plot niet, maar er wel degelijk een geladenheid die ervoor zorgt dat je te weten wilt komen wat er verder gebeurt. Aan het eind van het boek gaat de snelheid zienderogen omhoog, doen zich onverwachte situaties voor en neemt de spanning zienderogen toe. Ogenschijnlijk zijn er een paar verhaallijnen, maar ze hebben alle met elkaar te maken. Ze komen in de loop van de plot dan ook keurig samen, waarna tot slot nog eens alle puntjes op de i worden gezet, zodat niemand met onbeantwoorde vragen achterblijft.

In tegenstelling tot de meeste voorgaande delen van de serie is de rol van Isaksen een stuk beperkter. De hoofdrol is deze keer weggelegd voor rechercheur Marian Dahle, een collega van de inspecteur en een tijdje geleden aan zijn team toegevoegd. De lezer leert haar kennen als iemand die haar eigen gang wil gaan en bijzondere capaciteiten heeft, die overigens niet altijd op waarde worden ingeschat. In ieder geval is ze een personage, die in de loop van het verhaal steeds meer sympathie kweekt, om in de gaten te houden, zoveel wordt wel duidelijk.

De schrijfstijl van Lindell is over het algemeen zeer toegankelijk en beeldend, waarbij de kleinste details niet overgeslagen worden. Hierdoor komt het boek erg filmisch over en zie je de vele omstandigheden zo voor je. Al met al is Suikerdood een thriller die wel degelijk weet te boeien en heel stiekem alweer nieuwsgierig maakt naar een vervolg.