Geen nagelbijtende spanning, maar intrigeert en boeit wel

Met haar debuut Rusteloos land (2010) won Belinda Bauer, voormalig journalist en scenarist, al meteen de CWA Gold Dagger Award. Vier jaar later verscheen haar vijfde thriller The facts of life and death, dat pas in 2022 in een Nederlandse vertaling met als titel Vaderskind werd uitgebracht. Het boek was een van de genomineerde titels voor VN-Thriller van het Jaar.

In Limeburn, een dorpje aan de kust van Noord-Devon, wonen maar vijf kinderen, waaronder de tienjarige Ruby Trick. Op een strand in de buurt van dit kleine plaatsje worden jonge vrouwen gedwongen zich uit te kleden, waarna ze hun moeder moeten bellen om hen er getuige van te laten zijn dat ze worden vermoord. Om de moordenaar te vinden, vormt Ruby’s vader John, samen met een aantal andere mannen, een posse. Telkens als ze op pad gaan, mag Ruby met hem mee en hoopt ze dat daarna zowel haar eigen als haar ouders’ problemen opgelost zijn.

Vaderskind heeft een originele insteek, want in de thriller die voor volwassenen geschreven is, wordt het verhaal voor het grootste deel verteld vanuit het perspectief van de tienjarige Ruby Trick. Om je als volwassene in het hoofd van een kind te verplaatsen is geen sinecure. Hun denken, doen en laten is immers volledig anders dan dat van iemand die stukken ouder is. Bauer slaagt er echter met verve in, want Ruby doet zich niet anders voor dan ieder ander willekeurig kind van haar leeftijd, zowel in haar gedrag als in haar praten. Een ander sterk kenmerk van de auteur is dat ze de sfeer van de omgeving, de troosteloosheid ervan, bijzonder goed weergeeft. De lezer kan zich de omstandigheden van de personages daarom ook uitstekend inbeelden.

Al snel in de plot laat de moordenaar van zich horen, maar dat leidt niet direct tot een allesoverheersende spanning. Het is over het algemeen nogal kalm en bedaard, hoewel je je het paniekgevoel dat bij de vrouwen ontstaat wel kunt voorstellen. Natuurlijk zijn er zo nu en dan een paar momenten waarbij de hartslag van de lezer iets versnelt, maar die zijn vooralsnog op één hand te tellen. Pas in de ontknoping verandert dat. Het tempo gaat in die fase zienderogen omhoog en enkele weerelementen zorgen voor diverse hachelijke, en daardoor spannende, situaties. Als de moordenaar vervolgens dat barre weer trotseert en de bedoeling heeft opnieuw toe te slaan, wordt het in de laatste hoofdstukken nóg wat opwindender.

Hoewel je al vrij snel een aan zekerheid grenzend vermoeden van de dader hebt, is het verhaal in geen enkel opzicht voorspelbaar. Daarvoor zijn de diverse onverwachte ontwikkelingen te talrijk en is het karakter van de moordenaar te wispelturig. Hij is iemand met twee gezichten: liefdevol en innemend aan de ene kant, ronduit sadistisch aan de andere. De auteur weet de verschillende personages sowieso goed te typeren, want met hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden komen ze allemaal over als doodgewone mensen. Hierdoor is het niet zo heel erg moeilijk om je voor hen in te nemen.

De schrijfstijl van de auteur is erg fijn en uiterst toegankelijk. Omdat ze regelmatig humor en mooie vergelijkingen in het verhaal gebruikt, krijgt de lezer van tijd tot tijd ook nog eens een glimlach rond de mond. Ondanks dat Vaderskind, vakkundig en invoelend vertaald door Valérie Janssen, geen nagelbijtende spanning heeft, intrigeert het wel degelijk en boeit het van begin tot eind.