Aangenaam en degelijk

Na een jarenlange radiocarrière besloot Toni Coppers het over een andere boeg te gooien en besloot hij om auteur te worden. Omdat hij een liefhebber is van het misdaadgenre was de keuze om thrillers te schrijven geen moeilijke. Zijn eerste spannende boek, Dixit, verscheen in 2005 en een jaar later kwam Niets is ooit, het eerste van de Liese Meerhoutserie, uit. In 2019 nam hij de beslissing haar wat rust te gunnen, zodat hij zelf ook wat anders kon doen. Het gevolg is Val, zijn jongste boek dat in mei 2020 verscheen.

In jaar flat in Londen wordt de jonge Roisin Benting naakt in haar bad gevonden. Ze blijkt te zijn gewurgd. Niet veel later vindt er in Brussel ook een moord plaats die erg veel overeenkomsten vertoont met die in Londen. Inspecteur Sara Cavani, tevens verbindingsofficier bij Interpol, krijgt de leiding over het onderzoek. Hierbij laat ze zich assisteren door Alex Berger, ex-commissaris en tegenwoordig privédetective. Hun onderzoek brengt hen naar Frankrijk en Zwitserland en ze komen in contact met de puissant rijke familie Bonard. Wat hebben zij met de verschillende moorden te maken?

Hoewel Sara Cavani en Alex Berger hun opwachting al maakten in De zaak Margitte is daar in Val niets van te merken. Zowel hij als Sara worden uitgebreid aan de lezer voorgesteld. Hierdoor leer je ze goed kennen en kom je ook te weten dat ze beiden met een gevoelig verlies, dat ze nog niet volledig hebben verwerkt. te maken hebben gehad. Door deze kennismaking gebeurt er in de eerste hoofdstukken, uitgezonderd het eerste, niet zo heel erg veel, vooral ook omdat er uitgebreid ingegaan wordt op de Moordbrigade, maar ook op de Moordploeg, een kleine groep buitenstaanders die één keer per maand samenkomt en met toestemming van de politie vastgelopen onderzoeken bespreekt en waar Sara en Alex deel van uitmaken.

Al snel is duidelijk dat Cavani en Berger een en ander hebben meegemaakt, maar ook dat ze interessante personages zijn. Dat geldt overigens ook voor een aantal ander leden van de Moordploeg. Hun samenwerking, maar vooral de interactie tussen Sara en Alex, zijn boeiend en voor eventueel toekomstige delen veelbelovend. Hoewel het thema van het verhaal (wraak) en de patholoog-anatoom (een nogal norse, botte man met ietwat zwarte humor) nogal cliché zijn, is het zonder meer een aardig verhaal geworden. Daarom is het juist zo jammer dat het aan snelheid ontbeert, in twee van de tweeëntwintig hoofdstukken ligt het tempo wat hoger. Het gebrek daaraan komt grotendeels doordat de auteur over sommige dingen vrij lang uitweidt. Een deel daarvan is hiervoor al besproken, het andere is het onderzoek, daar is het in het verhaal voornamelijk om te doen.

Over het geheel genomen heeft het verhaal niet zo bijzonder veel spanning. Het is interessant om te weten hoe een onderzoek vordert, wat Sara en Alex daarin betekenen, maar omdat er te weinig plotwendingen in het verhaal voorkomen, is het allemaal niet zo heel erg spectaculair. Toch wordt het naarmate de ontknoping nadert wel wat pakkender, het onderzoek krijgt dan meer kleur en komt dan ook in een lichte stroomversnelling terecht. In de ontknoping doet zich nog een minimale verrassing voor, wat er gebeurt zag je niet aankomen, maar als je goed bij jezelf te rade gaat, was het min of meer wel weer te verwachten dat er een onvervalste link is met de moorden en de familie Bonard. Toch kan niet gezegd worden dat het een voorspelbaar verhaal is, daar is geen enkele sprake van.

Op de schrijfstijl van Coppers is ook in dit boek niets aan te merken, die is prettig en toegankelijk. Dat neemt echter niet weg dat er wel meer uitgehaald had kunnen worden. Het verhaal leent zich er namelijk wel voor. Nu is Val niets meer of minder dan een degelijke en aangename thriller.