Spanning ondermaats, psychologie ver te zoeken

Lisa Unger debuteerde in 2002 met de onder haar meisjesnaam Lisa Miscione geschreven thriller Angel fire. Sindsdien is ze uitgegroeid tot New York Times en bestsellerauteur en heeft ze inmiddels meer dan twintig boeken gepubliceerd die in drieëndertig talen zijn vertaald. Ook heeft ze voor enkele boeken een prijs gewonnen. Tien jaar na haar debuut werd Heartbroken uitgebracht, dat in 2013 in een Nederlandse vertaling verscheen en als titel Verdronken hart kreeg.

In dit als psychologische thriller aangemerkte boek staan drie vrouwen centraal: Emily, Kate en Birdie. De eerste is een drieëntwintigjarige serveerster die in haar werk geen uitdaging ziet en er privé een dubieuze relatie op nahoudt. Kate is van middelbare leeftijd en heeft onlangs een boek geschreven waarvoor ze zich heeft laten inspireren door de dagboeken van haar oma en tante. Birdie is drieënzeventig jaar oud en de moeder van Kate. Ze is haar hele leven lang al gevoelloos en kil. De enige plek waar ze zich thuis voelt is het familiebezit Heart Island, een duister eiland dat de drie vrouwen samenbrengt.

Het verhaal begint met een proloog die een lichte mate van geheimzinnigheid herbergt en waarin een klein beetje spanning zit. Dit op zich aardige begin zet niet door, want het grootste deel van de plot is behoorlijk gezapig. De onderlinge en niet al te goede verstandhouding tussen Birdie en Kate wordt uitvoerig uit de doeken gedaan en ook aan het leven van Emily wordt verhoudingsgewijs ruim aandacht besteed. Misschien leuk en interessant om dit in een derderangs roman naar voren te brengen, maar in een thriller zijn dergelijke uitgebreide uiteenzettingen nogal misplaatst. Ten eerste gaat het ten koste van de beoogde spannende situaties en ten tweede vertraagt dit het verhaal gigantisch. Met andere woorden, de plot kabbelt in een buitengewoon traag en vervelend tempo voort. Uiteindelijk komt er ten langen leste wel een kentering, want eindelijk doet zich een voorval voor dat thrillerachtige kenmerken heeft. Het leed is dan echter allang geleden en het kleine beetje opwinding maakt dit niet meer goed.

De gebeurtenissen worden vanuit verschillende perspectieven verteld, dus de lezer krijgt een globale indruk van de diverse personages. Hoewel er over geen van hen buitengewoon veel prijs wordt gegeven, komt de lezer geleidelijk aan wel meer over ieder van hen te weten. Voor een verhaal als dit is het ruimschoots voldoende. Een nadeel, en dat is mede te danken aan de manier van vertellen, is dat geen van allen echt leeft. De enige uitzonderingen hierop zijn Chelsea en Sean, respectievelijk de dochter en echtgenoot van Kate. Zij zijn het meest authentiek en gedragen zich minder geforceerd dan de anderen. Degene die echter de kroon spant, is Emily, want wat een naïef en kortzichtig wicht is dat.

In het eerste deel van het boek is de schrijfstijl tamelijk steriel en niet inlevend. Dit verandert wel enigszins in het tweede en laatste gedeelte, maar over het geheel genomen houdt het allemaal niet over. Zo nu en dan is het niet duidelijk vanuit wiens perspectief een bepaalde frase wordt verteld. De overgang is in degelijke gevallen erg drastisch of, en dat gebeurt diverse keren, het gebruik van voornaamwoorden is onjuist of verwarrend. Ook heeft de auteur het soms over bepaalde feiten waarvan verondersteld wordt dat de lezer die al weet, terwijl er nooit eerder aandacht aan is besteed. Waar de auteur tevens in tekortschiet, is de sfeer en mystiek die van Heart Island uit zo moeten gaan. Beide komen absoluut niet uit de verf, want het eiland komt nu over als niets meer of minder dan een mooie lap grond dat in het water ligt.

Verdronken hart – een onbegrijpelijke Nederlandse titel – wordt aangemerkt als een psychologische thriller, maar beide worden volstrekt niet waargemaakt. De psychologie is ver te zoeken en de spanning is buitengewoon ondermaats. Dit boek kan voornamelijk beschouwd worden als een slechte en langdradige uiteenzetting van allerlei familieperikelen.