Boeiend verhaal in mythisch en fantasierijk jasje

Als prijswinnend auteur en tevens Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro aan het schrijven is, vermijdt hij alles waar hij op dat moment nog meer mee bezig is. Hierdoor voorkomt hij dat hij beïnvloed wordt door externe factoren die ervoor zorgen dat hij moet strijden om een fictieve wereld intact te houden. In zijn in 2015 verschenen roman Vergeten reus ligt die wereld in een Engeland niet lang na het tijdperk van Koning Arthur, een mythisch figuur uit de Keltische legenden, terwijl hij ook Bosnië en heel kort Rwanda heeft overwogen.

Het bejaarde echtpaar Axl en Beatrice leeft in een woning in een wijdvertakt gangenstelsel van rotsige heuvels in Engeland. Ze hebben er lang over nagedacht, maar ze besluiten te vertrekken om hun zoon, die ze al vele jaren niet meer gezien hebben, op te zoeken. Hiertoe ondernemen ze een lange tocht die hen door een ruig landschap van mist en regen leidt. Tijdens hun reis krijgen ze regelmatig met de nodige vertraging te maken en worden ze tevens diverse keren op de proef gesteld. Hun onderlinge liefde zorgt er echter voor dat ze niet van opgeven willen weten.

Door de setting, de namen van de personages, de sfeer en het taalgebruik heeft de lezer meteen al in de gaten dat het verhaal zich in een vooralsnog onbekend verleden afspeelt. Later blijkt het om een tijdperk niet lang na het overlijden van Koning Arthur te gaan en kun je al snel concluderen dat het om de riddertijd van de middeleeuwen gaat. Hoewel de plot grotendeels draait om het bejaarde echtpaar Axl en Beatrice, en je hen derhalve afdoende leert kennen, worden de gebeurtenissen eveneens vanuit andere perspectieven verteld. De belangrijkste daarvan zijn de krijger Wistan, de twaalfjarige Edwin en ridder Gawain. Ook over hen krijg je genoeg informatie om hen te kunnen plaatsen, zonder dat er overigens al te diepgaand op alle vijf als persoon wordt ingegaan. In feite is dit helemaal niet nodig, want aan wat over hen verteld wordt heb je ruim voldoende.

Meteen in het begin wordt de lezer al nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg en zo nu en dan is er zelfs sprake van een lichte spanning. Het is in ieder geval zo dat je meeleeft met het echtpaar en hoopt dat ze hun zoon snel kunnen bezoeken. Dit is echter gemakkelijker gedacht dan gedaan, want onderweg gebeurt het een en ander, dus de auteur slaat diverse zijwegen in die ervoor zorgen dat het verhaal regelmatig anders verloopt dan je vooraf voor ogen hebt. Hierdoor is er voldoende variatie en blijf je de verschillende voorvallen met belangstelling volgen. Er loopt echter wel een rode draad doorheen, want de onenigheid (en strijd) tussen de Britten en de Saksen – een waargebeurd historisch gegeven – staat regelmatig centraal.

De schrijfstijl wijkt behoorlijk af van wat de lezer over het algemeen gewend is, want de auteur heeft deze afgestemd op de periode waarin alles plaatsvindt. Dit is hoofdzakelijk te merken aan de woordkeus en omgangstaal van de personages, zo nu en dan lijken die enigszins Shakespeareaans. Daarnaast is Ishaguro’s manier van schrijven erg beeldend en levendig. De omstandigheden waarin de personages terechtkomen kun je je zonder problemen voor de geest halen. Veel daarvan zijn erg onwerkelijk, maar dat komt omdat de auteur het verhaal van de nodige fantasy-elementen heeft voorzien, waarbij bijgeloof en mythe tevens fundamentele factoren zijn, zie hoe dan ook een sfeerverhogend effect hebben.

Behalve de al genoemde componenten, gaat Vergeten reus eveneens over herinneringen, onbetrouwbaarheid van het geheugen en in enige mate ook over vergankelijkheid. Een en ander is verpakt in een mythisch en fantasierijk jasje, waaruit onomwonden naar voren komt dat de auteur een uitstekend verhalenverteller is.