Hoogvlieger noch tegenvaller

Medio 2018 verscheen In naam van de vader, een thriller die het jaar daarvoor in vier delen én exclusief voor Kobo-lezers werd uitgebracht, waarin het draait om de rijke advocatenfamilie Van Foreest. Hoewel Linda Jansma nooit de bedoeling had hier een vervolg op te schrijven, kwam deze er toch. Veel lezers waren namelijk benieuwd hoe het met enkele personages verder ging. Dat tweede, en tevens laatste deel, is Verlos ons van het kwade en is in januari 2022 verschenen.

Nadat haar broer Joël twintig jaar geleden bij een ongeval omkwam, verliet Naomi Steinbeck plotseling haar toenmalige woonplaats Laren. Nu is ze weer teruggekeerd en woont ze tijdelijk in de al jaren leegstaande woning van haar in Spanje wonende ouders. Dat ze teruggekomen is, heeft een bedoeling. Ze wil namelijk het leven van de familie Van Foreest, die na een aantal schandalen alles weer op orde lijkt te hebben, binnendringen. Behalve dat ze van hen antwoorden verwacht te krijgen over de dood van haar broer, heeft ze zichzelf ook een bijzondere opdracht gegeven.

Een proloog waarin teruggeblikt wordt op een voorval van een jaar eerder, en een door journaliste Naomi Steinbeck geschreven artikel in wording, zijn voor de lezer een hernieuwde kennismaking met een aantal leden van de familie Van Foreest. Omdat in de plot mondjesmaat meer informatie over hen bekend wordt gemaakt, is het – ondanks een enkele verwijzing naar bepaalde scènes uit dat boek – niet per se noodzakelijk om In naam van de vader te lezen. De inleiding zorgt er eveneens voor dat je enigszins nieuwsgierig gemaakt wordt naar het doen en laten van de familieleden en vooral naar wat Steinbeck voor hen in petto heeft. Deze nieuwsgierigheid heeft echter niet tot gevolg dat er een groot spanningsveld ontstaat. Het blijft vooralsnog alleen beperkt tot het willen weten.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en daardoor leer je deze personages goed tot vrij goed kennen. Het is daarom niet lastig om je een behoorlijk beeld van hen te kunnen vormen. Vanwege al die wisselende gezichtspunten zijn er ook diverse verhaallijnen, maar daarvan is meteen duidelijk dat ze met elkaar te maken hebben. Uiteindelijk komen ze, zoals in feite wel te verwachten is, in de ontknoping samen. De afloop van alle verwikkelingen die in de plot voorkomen levert de grootste spanning op. Het tempo aan het eind van het boek ligt een stuk hoger, er doen zich een paar verrassingen voor en op de meeste vragen wordt een antwoord gegeven. Desondanks laat Jansma de lezer met een licht onbevredigend gevoel achter, want gerechtigheid blijkt niet in alle gevallen te zegevieren.

De schrijfstijl van de auteur is zoals je van haar mag verwachten: vlot, aangenaam, toegankelijk en verzorgd. Een aantal scènes wordt zodanig beschreven dat de sfeer daarvan goed op de lezer wordt overgebracht. De ene keer is dat beklemmend, de andere keer invoelend of begrijpend. Behalve deze weergave van emoties is het verhaal eveneens beeldend. Situaties als bijvoorbeeld die met Cato, de jongste dochter van Francis en Renée van Foreest, kan de lezer zonder veel moeite voor zich zien. De omstandigheden waarin dit vijftienjarige meisje terechtgekomen is, zijn daarnaast helaas nog steeds actueel. Gelukkig komt die problematiek niet overdreven vaak voor, maar Jansma brengt het in haar thriller wel onder de aandacht.

Het boek, dat uit maar liefst negenennegentig hoofdstukken bestaat, bevat voor een groot deel weinig elementen van een spannend verhaal. De vele intriges, terugblikken en wraakgevoelens zijn aanvankelijk overheersend, maar na twee derde komt daar verandering in en hebben de thrilleraspecten de overhand. Op tijd om de lezer een aantal spannende momenten voor te schotelen, te laat om hem continu te laten verrassen. Bij elkaar genomen is Verlos ons van het kwade geen hoogvlieger, maar evenmin een tegenvaller.