Niet de te verwachten pageturner

Hoewel het al een paar jaar bekend is, wordt op de boeken van S.K Tremayne nog steeds niet vermeld wat de werkelijke naam is van de auteur die ze schrijft. Sean Thomas, want dat is zijn echte naam, herinnert zich dat hij op zijn vierde al een gedicht heeft laten publiceren. Hij dicteerde het aan zijn vader, die het vervolgens opschreef en naar een uitgever heeft toegestuurd. Dit gedicht is opgenomen in een bloemlezing van verhalen en gedichten voor kinderen. Onder zijn tweede pseudoniem (Tom Knox is zijn eerste) is Vlak voordat ik stierf zijn derde thriller.

Kath en Adam Redway wonen met hun dochter Lyle in het afgelegen nationale park Dartmoor. Weken eerder is Kath met haar auto geslipt en daardoor in een stuwmeer terechtgekomen. Het lukte haar om uit de auto en aan land te komen, maar sinds het ongeluk lijdt ze wel aan beperkt geheugenverlies. Sindsdien is de verstandhouding met haar man veranderd, hij reageert afstandelijk en soms boos. Zelfs Lyla, die Asperger heeft, gedraagt zich anders, ze heeft het over een groene man en vertelt vreemde verhalen. Kath’s geheugen keert geleidelijk terug en ze krijgt steeds meer duidelijkheid over haar vermeende ongeluk. 

Ieder land heeft zijn eigen mythen en volksverhalen. Het ene misschien wat meer dan het andere, maar ze hebben ze wel. In Vlak voordat ik stierf, dat zich in het Engelse Dartmoor afspeelt, wordt de beklemmende en enigszins gespannen sfeer die dergelijke verhalen oproepen erg goed neergezet. Het verhaal is bij vlagen mysterieus en de desbetreffende passages doen soms magisch aan, waarbij de lezer regelmatig de indruk kan krijgen dat het alleen maar bijgeloof is, iets dat verhalen uit lang vervlogen tijden toch al vaak oproepen. Ook de bijzonder beeldende beschrijvingen van de natuur, de omgeving en de vaak bizarre weersomstandigheden werken dit gevoel in de hand. Tremayne laat eveneens goed naar voren komen wat de problemen zijn van mensen die met retrograde amnesie en Asperger te maken hebben. Hij heeft overduidelijk zich in deze materie verdiept.

Vlak voordat ik stierf wordt gedragen door een beperkt aantal personages waardoor het verhaal, dat vooral vanuit het perspectief van Kath wordt verteld, overzichtelijk blijft. Hoewel het wel een aantal plotwendingen heeft, is het in wezen een rechttoe rechtaan verhaal. Dit betekent echter niet dat er geen verrassingen in voorkomen, want af en toe wordt de lezer op het verkeerde been gezet. Diezelfde lezer moet overigens niet verwachten dat het boek een zinderende spanning heeft. Daarvoor is het verhaal te traag en zijn sommige beschrijvingen van de omgeving te talrijk. Toch is er zo nu en dan wel degelijk sprake van een spanningsveld, veroorzaakt door de mystiek en bovenal het langzaam terugkerende geheugen van Kath. Want de vraag die de lezer bezighoudt, is wat er werkelijk met Kath gebeurd is, wat haar werkelijk is overkomen. Dit wordt in de verrassende ontknoping, die een wat hoger tempo en daardoor iets meer spanning heeft, opgehelderd.

Tremayne hanteert ook deze keer een voor hem vertrouwd concept: een echtpaar met één of twee kinderen, waarbij die laatsten altijd bijzonder zijn. Dit werkt nog steeds goed, maar desondanks moet hij overwegen of dit bij toekomstige boeken ook nog zo zal zijn. Het gevaar bestaat namelijk dat de lezer het dan allemaal wel een keer heeft gezien, maar vooralsnog komt hij ermee weg. Toch is Vlak voordat ik stierf niet de pageturner die verwacht mag worden. Daarvoor verloopt het verhaal te traag, is er te weinig spanning en is de ontknoping iets te ongeloofwaardig.