Aansprekend en intrigerend

Freelance journalist en redacteur Lidewey van Noord debuteerde in 2016 als auteur met Pellegrina, waarin de wielersport, waarover ze hierna diverse andere boeken geschreven heeft, een belangrijke rol speelt. Haar hele leven heeft ze eveneens al een sterke band met de natuur – ze wilde vroeger altijd boerin worden – en daarom komt dit thema komt in het meeste van haar andere werk voor. Ook in haar nieuwste publicatie Vluchtheuvel (2024) komt dit onderwerp ruimschoots aan bod, waarbij ze zich dan vooral richt op de schoonheid ervan en zonder iemand proberen te overtuigen van haar opvattingen hierover.

Het boek is namelijk veel meer, want het is tevens een globale weergave van Van Noords leven in een klein bergdorpje in het noorden van Italië, waar ze jarenlang heeft gewoond en in die periode min of meer als haar thuis is gaan beschouwen. Ze heeft er vriendschappen gesloten, maar ook kennisgemaakt met een aantal andere inwoners van het stadje. De auteur heeft er mooie momenten meegemaakt, maar eveneens minder fijne dagen, soms zelfs weken, gehad, veelal als gevolg van long covid, waardoor ze regelmatig aan huis gekluisterd zat en haar beperkte energieniveau haar danig parten speelde.

Haar ziekte en verminderde vitaliteit zijn uiteraard van invloed geweest over hoe ze haar dagen doorbracht, maar Van Noord legt hier in haar boek niet voortdurende de nadruk op. Ze doet dit heel gedoseerd en daarom is haar verhaal absoluut geen klaagzang op die voor haar moeilijke omstandigheden. Natuurlijk komen haar gevoelens hierbij wel naar voren, maar die hebben niet allemaal betrekking op haar ongemak. Want ook over kleine ergernissen aan/over anderen, waaronder Filippo, een Italiaanse vriend, is ze openhartig. Soms stelt de auteur zich zelfs enigszins kwetsbaar op. Hierdoor kunnen veel situaties voor de lezer erg herkenbaar zijn.

Toch beschrijft Van Noord over het algemeen de mooie dingen die ze meemaakt en ziet. Dit zitten hem bijvoorbeeld in kleine details als een prachtig bloempje langs de kant van de weg, een vogel op haar balkon of het opkomen van een tomatenplantje. De schoonheid hiervan wordt liefdevol beschreven en laat zien dat ze enorm om de natuur geeft. De auteur kan hier welhaast lyrisch over vertellen, en veelvuldig heb je als lezer het gevoel dat je naast haar staat, ze zich tot jou persoonlijk richt en je ook nog eens ziet wat zij allemaal ziet. Kortom, haar schrijfstijl is derhalve bijzonder beeldend en invoelend.

Van Noord heeft in het jaar waarover ze in haar boek vertelt vrij veel nagedacht. Over haar verstandhouding met de al eerder genoemde Filippo, over haar zelfgekozen afzondering, over gesloten vriendschappen en over nog heel veel meer. Dit heeft tot bepaalde en soms moeilijke keuzes geleid, waar ze, vooral aan het eind van haar boek, de nodige aandacht aan besteedt en die iedereen wel bekend kunnen of zullen voorkomen. Het dubbele gevoel dat de auteur uiteindelijk krijgt over een lastige beslissing is voor de lezer eveneens voelbaar, dus begrijp je helemaal voor welk dilemma ze is komen te staan.

Behalve dat Vluchtheuvel een kijkje in een periode uit het leven van de auteur geeft en waarin ze haar ziel een klein beetje blootlegt, kan het boek ook gezien worden als een ode aan de natuur en de pracht en grootsheid daarvan. Dit heeft ze op een boeiende manier gedaan, waardoor zowel het boek als de wederwaardigheden van Van Noord aansprekend en intrigerend zijn.