Pauw is terug van niet helemaal weggeweest

In 2015 kondigde Marion Pauw aan geen fictie meer te willen schrijven. Ze zag er het nut niet meer van in en wilde zich op andere zaken richten. Vier jaar later maakte ze haar beslissing ongedaan, want het verhaal van de in 2019 verschenen roman De experimenten kwam op haar pad. Op dat moment wist ze dat ze een verhalenverteller pur sang is. Het nieuws rond de Ruinerwold-zaak (een man woonde negen jaar lang met zijn zes kinderen in een afgesloten ruimte) inspireerde haar tot het schrijven van de in 2021 uitgebrachte thriller Vogeleiland.

De rebelse Marianne is nog maar vijftien jaar oud als ze van huis wegloopt. Op een achtergelaten briefje heeft ze geschreven dat ze overal schijtzat van is. Ze ontmoet Berend, een oudere man met wie ze het goed lijkt te kunnen vinden. Samen besluiten ze om op het onbewoonde Vogeleiland te gaan wonen. Als Marianne in verwachting raakt en de weeën beginnen, wil ze naar het ziekenhuis om daar te bevallen. Omdat Berend bang is dat hij dan aangehouden zal worden, staat hij dat niet toe. Sindsdien is Marianne zijn gevangene en verandert haar leven in een nachtmerrie.

Vogeleiland, dat aanvankelijk wordt verteld vanuit twee en later drie perspectieven, heeft twee verhaallijnen. De ene is die van Berend waarin hij vertelt wat er de aanleiding van was waarom hij en Marianne op het eiland zijn gaan wonen, hoe ze er, eerst samen en later met hun dochter Pup, overleefden en wat dit in mentaal opzicht met hen heeft gedaan. De andere is van Nicole, de zus van Marianne, en daarin gaat het over haar vertrek naar Spanje, waar ze een finca (boerderij) heeft geërfd, maar ook over de herinneringen die ze aan haar zus heeft. Hoewel de setting van beide verhalen volledig van elkaar verschilt, zijn eenzaamheid en angst een duidelijke overeenkomst.

Behalve dat de auteur de gevoelens die deze elementen met zich meebrengen goed weet over te brengen, zorgt ze er eveneens voor dat de lezer vanaf het begin bij het verhaal betrokken is, met de belangrijkste personages meeleeft en nieuwsgierig is naar hun doen en laten. Daarnaast doen zich enkele situaties voor waarbij de sfeer enigszins dreigend is. Het is dan, ondanks dat de omstandigheden waarin Marianne zich op een gegeven moment bevindt dat wel zijn, niet angstaanjagend, maar eerder beklemmend. Zoiets als de stilte in de atmosfeer vlak voordat er een flinke onweersbui losbarst. Hierdoor wordt er, zonder dat Vogeleiland zinderend spannend is of bol staat van de plotwendingen, een psychologisch spanningsveld gecreëerd.

Aanvankelijk is niet helemaal duidelijk dat de twee verhalen zich in verschillende decennia afspelen, maar tijdens de plot vind je een paar aanwijzingen waaruit op te maken valt in welk jaar Marianne is weggelopen. Daarna verloopt deze verhaallijn chronologisch en nadert het die van Nicole steeds meer. Uiteindelijk komen ze, na een niet helemaal geloofwaardig overkomende onderneming van Pup, die het eiland nog nooit verlaten heeft, samen. Haar enigszins wereldvreemde gedragingen en manier van spreken laten dit in zekere zin ook zien.

Doordat het verhaal, dat in een prettige en toegankelijke stijl geschreven is, vanuit afwisselende perspectieven wordt verteld en het daarnaast korte hoofdstukken heeft, is het tempo heel behoorlijk. Vogeleiland is echter geen conventionele thriller, heeft veel weg van een roman, maar bevat desondanks voldoende onderhuidse spanning om ervoor te zorgen dat de lezer zich geen seconde hoeft te vervelen. Het bewijst dat Pauw weer terug is van niet helemaal weggeweest.