Rustig begin van nieuwe serie

Tien jaar geleden heeft Aki Ollikainen zijn baan als journalist opgezegd om te gaan schrijven. Inmiddels heeft hij drie romans en enkele gedichten voor kinderen op zijn naam staan. Zijn vrouw Milla is journalist, maar heeft ook een aantal thrillers geschreven, die overigens niet in het Nederlands vertaald zijn. In 2021 brachten ze onder de schrijversnaam A.M. Ollikainen hun gezamenlijke thrillerdebuut Kontti (Waterkoud, 2022) uit, het eerste boek van een vijfdelige serie waarin inspecteur Paula Pihlaja de hoofdrol heeft.

Het is midzomerdag en op het landgoed van de Lehmus-stichting, waarvan een rijke ondernemersfamilie eigenaar is, wordt een zeecontainer gevonden waarin zich het lijk van een vermoorde donkere vrouw bevindt. Ondanks haar onbekende identiteit – niemand lijkt te weten wie ze is – doet het rechercheteam van inspecteur Paula Pihlaja er alles aan om de moord op te lossen. Uiteindelijk achterhaalt Pihlaja de naam van de vrouw, die niet lang voor haar dood vanuit Namibië naar Finland is overgekomen. Een door de oprichter van de stichting ondertekend document dat in haar hotelkamer wordt gevonden, zorgt vervolgens voor een aantal vragen.

Voordat de lezer kennismaakt met inspecteur Paula Pihlaja en haar drie collega’s is hij er getuige van dat een dan nog onbekende vrouw in volledige duisternis bijkomt en zich niet realiseert waar ze is en wat er met haar gebeurd is. De onzekerheid en paniek die dit bij haar teweegbrengt, is merkbaar en de situatie waarin zij is beland zorgt voor vragen. In de plot komt hier heel langzaam steeds meer duidelijkheid over, maar omdat het verhaal niet uitblinkt in snelheid heeft het schrijversduo daar erg veel tijd voor nodig. Daarnaast zijn de ontwikkelingen in het grootste deel van het verhaal vrij mager, waardoor het lijkt alsof er zo goed als niets gebeurt. Pas in het laatste gedeelte – de thriller bestaat uit drie delen – wordt het tempo enigszins opgevoerd en doen zich enkele hachelijke momenten voor.

Het uitgangspunt waar het echtpaar Ollikainen voor gekozen heeft, is interessant en overwegend origineel; het politieonderzoek waar de plot voornamelijk uit bestaat, is aanmerkelijk minder uniek. Dergelijke thrillers zijn er in overvloed en dan is het aan de auteur om enigszins onderscheidend te zijn, hetgeen dit tweetal redelijk is gelukt. Waar ze zonder meer in geslaagd zijn, is het opvoeren van een aantal boeiende personages. Dit geldt zowel voor het rechercheteam als de mensen die een directe relatie met de Lehmus-stichting hebben. Van alle personages leert de lezer Pihlaja het beste kennen en komt te weten dat zij een groot geheim met zich meedraagt, net als enkele anderen overigens. Van ieder ander wordt voldoende verteld om een goed beeld van hen te krijgen. Daarbij springt de diversiteit van de rechercheurs in het oog.

Ondanks het goeddeels achterblijven van de spanning zorgen de gebeurtenissen wel voor een continue nieuwsgierigheid. Je wilt immers weten wat de reden is dat de vrouw naar Finland is gekomen, waarom ze is omgebracht, wie daarvoor verantwoordelijk is en wat ieders geheimen zijn. Daarin word je gesterkt door een paar hoofdstukken die zich in het verleden afspelen en waarin door de ogen van een vooralsnog anonieme vrouw verteld wordt wat jaren eerder in Namibië is voorgevallen. Mede door haar relaas wordt de lezer trouwens wel op het verkeerde been gezet, want de ontknoping, waarin de meeste vragen worden beantwoord, wijst uit dat niet alles is zoals je verondersteld had.

Na afloop blijven nog wel wat losse eindjes overeind staan, maar daar gaan de auteurs in het volgende deel van de serie zo goed als zeker op door. Waterkoud, in een prima vertaling van Annemarie Raas, vormt in ieder geval een afgerond geheel en is een rustige en aardige start van de reeks rond Team Helsinki, zoals deze reeks ook wel wordt genoemd.