Mooi begin van serie

Aan het eind van de jaren tachtig begon Hans Rosenfeldt (geboren Petersson) met acteren, maar omdat hij vond dat hij daar slecht in was, solliciteerde hij op aanraden van een vriend als scriptschrijver voor een Zweedse soapserie. Dit was het begin van zijn carrière als scenarist en in die hoedanigheid bedacht en schreef hij de hitserie The Bridge. Samen met Michael Hjort schreef hij de succesvolle reeks de 'Bergmankronieken', waarin forensisch psycholoog Sebastian Bergman centraal staat. In april 2021 verscheen Wolfzomer, zijn eerste solothriller en tevens het debuut van een serie rond politieagente Hannah Wester.

In de bossen bij het Noord-Zweedse Haparanda, een stadje aan de grens met Finland, worden twee wolven gevonden die door vergiftiging om het leven zijn gekomen. Nader inspectie wijst uit dat beide dieren menselijke resten in hun maag hebben. Het slachtoffer blijkt betrokken te zijn geweest bij een mislukte drugsdeal in Finland. Hannah en haar collega’s starten een onderzoek naar de dood van de man. Tegelijkertijd heeft een andere partij belangstelling voor hun vorderingen en wordt het altijd zo rustige plaatsje opgeschrikt door een flink aantal gewelddadigheden. De politie moet nu alle zeilen bijzetten om beide zaken op te lossen.

Na de proloog, met een schietpartij in het Finse Rovaniemi waarbij diverse levens vallen, neemt de auteur de lezer mee naar Haparanda, het kleine stadje aan de grens, waar hij niet alleen kennismaakt met het plaatsje zelf, maar ook met een aantal personages, waaronder Hannah Wester en commissaris Gordon Backman Niska. Dit is niet meteen een uitgebreide introductie, maar gedurende de plot wordt stapsgewijs steeds meer over hen bekendgemaakt, in het bijzonder over Hannah, waarbij haar opvliegers het meest in het oog springen.

Na de zinderende inleiding neemt het tempo van Rosenfeldts solodebuut zienderogen af en ontbreekt het, op enkele oplevingen na, aan spanning. Gaandeweg krijgt de plot wat meer structuur, maar voor het zover is, is het verband tussen de vele personages en de verschillende voorvallen niet altijd even duidelijk. Ondanks die onduidelijkheid van het begin is Wolfzomer wel een verhaal dat aanspreekt en blijft boeien, er gebeurt immers voldoende om de lezer nieuwsgierig te maken en ook de privéperikelen van enkele personen houden zijn gemoederen aardig bezig.

Het verhaal wordt vanuit diverse perspectieven verteld en een aardige en originele bijkomstigheid is dat Haparanda daar eveneens onder valt. Het plaatsje doet zich dan voor als personage en vertelt heel summier iets over zichzelf en enkele bewoners. Veel hoofdstukken, die overigens kort zijn, eindigen met een cliffhanger. De meeste van deze slotzinnen wekken niet de indruk dat er een spannend vervolg in het verschiet ligt, maar geven de lezer wel het gevoel dat er iets staat te gebeuren, iets dat verderop in de plot ook bevestigd wordt. Heel af en toe is er een flashback naar het verleden, maar het is niet altijd meteen duidelijk dat de auteur een stap terug in de tijd maakt.

Aan de schrijfstijl is te merken dat de auteur een begenadigd scenarist is. Door de beeldende beschrijvingen van zowel omgeving als dialoog bevindt de lezer zich als het ware midden in de vele scènes. Het is daarbij jammer dat Rosenfeldt zo nu en dan in onnodige details treedt. Al met al is Wolfzomer, dat kundig is vertaald door Corry van Bree en eindigt met een wijd openstaande deur, een mooi begin van een serie die het in zich heeft om een succes te worden.