Boeiend, maar aandacht is vereist

Van 2013 tot 2015 was Ingar Johnsrud, die afstudeerde in de journalistiek en filmwetenschappen, als journalist verbonden aan het weekendblad VG Helg. Van 2003 tot 2005 heeft hij ook nog gewerkt voor een krant in Stockholm. In 2015 debuteerde hij met de goed ontvangen thriller Zij die volgen en vanaf dat moment was hij tevens fulltime schrijver. Een jaar later verscheen het tweede deel van de Broederschap-trilogie, Zij die gaan. In juli 2018 wordt Zij die doden, het laatste en derde deel van de serie verwacht. De boeken uit deze reeks worden inmiddels in twintig landen uitgebracht.

Hoofdinspecteur Frederik Beier komt in het Rikshospital in Oslo weer bij bewustzijn nadat hij daar twee dagen eerder naartoe gebracht is. Hij had een combinatie van medicijnen en alcohol ingenomen en de artsen hielden het op een zelfmoordpoging. Beier weet er echter niets meer van. Elders in de hoofdstad wordt in de woning van een verdwenen weduwe het twintig jaar oude lijk van een man gevonden. Als in het riool een tweede lijk wordt gevonden, ontdekt de politie dat er een verband bestaat. Dit gaat terug naar een moment vlak nadat de Sovjet-Unie uiteengevallen is.

Wie verwacht dat het verhaal in Zij die gaan een vervolg is op het eerste deel van de trilogie komt bedrogen uit. Ondanks de aanvankelijk marginale verwijzingen naar dat eerdere boek kan dit deel in principe afzonderlijk gelezen worden. Desondanks is het aan te bevelen de boeken wel op volgorde te lezen. Enkele passages uit dit verhaal zijn dan beter in hun context te plaatsen, maar vooral de onderlinge verhouding tussen de belangrijkste personages kunnen dan in het juiste perspectief worden gezien. Hierdoor komen ook sommige dialogen, en ook de wederzijdse opstelling, in een ander daglicht te staan.

Die personages worden in het tweede deel van de trilogie nog meer uitgewerkt dan in het eerste. Ze worden daardoor nog interessanter en boeiender dan ze al waren. Vooral Beier blijkt zo zijn problemen te hebben en hoewel hij een gedreven politieman is, komen zijn tekortkomingen ook duidelijk tot uiting. Dat geeft hem een menselijke kant, het toont zijn kwetsbaarheid, maar heeft ook enigszins tot gevolg dat hij iets te veel cliché dreigt te worden.

Omdat het verhaal een grote hoeveelheid personages kent, een aantal verhaallijnen heeft en er ook regelmatig gebruik wordt gemaakt van flashbacks, zal de lezer er vooral aan het begin de aandacht bij moeten blijven houden. Gedurende de loop van het verhaal naderen die afzonderlijke lijnen elkaar, smelten op den duur samen en krijgt de lezer er ook een steeds beter beeld van wat zich allemaal heeft afgespeeld en wat zich nog steeds afspeelt. Toch is de schrijfstijl van Johnsrud absoluut niet moeilijk. Hij weet in goed lopende zinnen en gebruikmakend van realistische dialogen de aandacht van de lezer tot het eind vast te houden.

Hoewel er wel degelijk verwijzingen zijn, valt een directe link naar de Broederschap in Zij die gaan niet te ontdekken. Wellicht dat het derde deel van de trilogie hier wel uitsluitsel over zal geven. In ieder geval laat de epiloog, hoe kort deze ook is, al meer dan voldoende ruimte open om een opmaat te zijn naar een waarschijnlijk opnieuw boeiend derde deel. Zij die gaan, dat vakkundig vertaald is door Annelies de Vroom, is dat zonder meer, maar zorgt ondanks dat nog wel voor een aantal onbeantwoorde vragen.