Toegankelijk rechttoe rechtaan verhaal

Al op achtjarige leeftijd droomde Samantha Stroombergen ervan om schrijver te worden en op de middelbare school wist ze zeker dat ze het wilde. In 2018 debuteerde ze met de thriller De witte kamer, waarvoor ze een jaar later De Gouden Strop won, een prijs voor de beste (oorspronkelijk) Nederlandstalige spannende roman. Ze was de jongste winnaar ooit en het betekende een flinke stap voorwaarts in haar nog prille carrière als auteur. In 2020 verscheen Zij die zwijgt, het tweede deel met rechercheur Léon Coeur en zijn nicht Hanna Gosselaer.

Na een avondje uit treffen Hanna en haar vriendin Sophie een strompelende jonge vrouw aan. Ze draagt geen schoenen en heeft een bloedende wond aan haar hoofd. De vrouw wordt naar het ziekenhuis gebracht, maar vertelt niets over wat haar is overkomen. Rechercheur Léon Coeur wordt erbij gehaald, maar een collega krijgt de zaak toebedeeld. Niet veel later wordt het lichaam van Ceyda Yilmaz, een YouTube-ster, gevonden. Léon krijgt deze zaak in handen en samen met zijn team komt hij erachter dat er een mogelijk verband bestaat met de zwijgende vrouw. Dan blijkt dat er nóg een slachtoffer gevallen is, en dat er mogelijk nog een moord zal volgen.

Een bezwaar van terugkerende personages in thrillers is nog weleens dat een volgend deel van de serie verdergaat waar het vorige is gebleven. Dik kan soms verwarrend zijn als je later instapt en de voorgaande boeken uit de reeks niet gelezen hebt. In Zij die zwijgt maken Léon Coeur en Hanna Gosselaer voor de tweede keer hun opwachting, maar daar is zo goed als niets van te merken. De verhaallijn staat op zichzelf en als het nodig is (dat is niet zo heel erg vaak), geeft Stroombergen wat achtergrondinformatie uit het eerste deel. Als lezer krijg je in ieder geval nooit het gevoel iets te missen, dus goed dat de auteur hiervoor gekozen heeft.

Na een interessante proloog waarin al een heel klein beetje spanning te bespeuren is én waarvan je je afvraagt wat er precies is gebeurd, begint het eigenlijke verhaal. Dat begint nog vrij gewoon, maar nadat Hanna en Sophie de gewonde vrouw aantreffen, gaat het intrigeren, vooral omdat ze in alle toonaarden blijft zwijgen en niemand haar aan de praat krijgt. De politie wil weten wat haar overkomen is, maar de lezer wil dat ook. Dat maakt nieuwsgierig, en hoe verder de plot vordert, hoe meer je over haar te weten komt. Dit komt vooral door de paar flashbacks naar niet eens zo heel erg lang geleden.

Zij die zwijgt wordt voor het grootste deel verteld vanuit het perspectief van Léon en Hanna, af en toe is er een hoofdstuk vanuit een ik-figuur, de dader. Deze opzet zorgt er, samen met een aantal onverwachte plotwendingen en cliffhangers, voor dat er een lichte spanningsboog ontstaat. Op een enkel moment na staat het verhaal niet bol van actiespanning. Het moet het grotendeels hebben van het politieonderzoek, het mysterie rond de zwijgende vrouw en enkele privézaken van sommige personages. Toch verveelt het geen moment, want er gebeurt voldoende om de lezer bij de les te houden.

De hoofdpersonages Léon en Hanna hebben in vergelijking met De witte kamer, het eerste boek waarin ze te bewonderen waren, wat meer diepgang gekregen. Ze hebben een overduidelijke ontwikkeling doorgemaakt. Daarnaast zijn er ook een paar anderen wier rol er mag zijn. Zij verdienen het dat ze in het volgende deel – want dat komt er – een iets groter aandeel krijgen. Het verhaal heeft wel een paar minimale clichés die vaker in thrillers voorkomen, maar dat is geenszins storend, het hoort er eigenlijk een beetje bij. Zij die zwijgt is al met al een toegankelijk rechttoe rechtaan verhaal waarvan de deur aan het eind ook nog eens een klein beetje openstaat.