Is Lot van Dijk een nieuw seriepersonage?

Als gevolg van haar werkzaamheden bij de politie, waar ze vijftien jaar lang diverse functies had, heeft Jobien Berkouwer veel gezien en meegemaakt. Ze heeft de politie een aantal jaren geleden verlaten en werkt tegenwoordig als profiler en heeft tevens een eigen consultancybedrijf. In 2016 is haar debuutthriller Zomermeisjes verschenen. Het idee voor dit boek ontstond omstreeks 2005/2006, maar het heeft nog tien jaar geduurd voordat ze het schreef.

Na haar politietraining werd de Amsterdamse rechercheur en profiler Lot van Dijk bij een politiekorps in Twente geplaatst. Ze denkt dat ze hier niet op haar plaats is omdat er waarschijnlijk toch nooit veel gebeurt. Tijdens een nachtdienst krijgt ze een oproep dat het dode lichaam van een meisje gevonden is. Samen met haar partner Jaap gaat ze erop af en Lot heeft al snel het vermoeden dat er nog meer slachtoffers gaan vallen en dat dit het werk is van een seriemoordenaar. Ze wil de zaak snel afgerond hebben, maar haar collega's, die niet gewend zijn aan haar specialisme, hebben er een ander idee over. Tot een tweede lichaam wordt gevonden. Lot lijkt het gelijk aan haar kant te krijgen.

Hoewel de eerste hoofdstukken al meer dan voldoende snelheid hebben, doen het toch wat clichématig aan. Want het is niet de eerste keer dat een rennend meisje in een bos en losgebroken paarden deel uitmaken van (het begin van) een thriller. Gelukkig blijft het alleen hierbij, want het vervolg van het verhaal is origineel genoeg om er geen eenheidsworst van te maken.

Berkouwer heeft ervoor gekozen om het verhaal vanuit zowel het perspectief van de dader als van Lot te schrijven. De hoofdstukken vanuit het perspectief van de dader zijn vrij kort, zonder dat al vroegtijdig bekend is wie het is, en er wordt steeds meer uit de doeken gedaan waardoor het zover met de dader heeft kunnen komen. Ondanks deze korte hoofdstukken is dit personage goed uitgewerkt en is het niet moeilijk je voor te stellen hoe zijn karakter zich gevormd heeft. De uitwerking van het personage van Lot is iets oppervlakkiger, maar niet dusdanig dat je niets over haar te weten komt.

Jobien Berkouwer heeft haar ervaring bij de politie en haar deskundigheid als profiler bij het schrijven van haar boek gebruikt. Daardoor komen de dialogen en acties van de politie heel realistisch over en is het nergens gekunsteld. Ook heeft de schrijfster voor een groot deel op de details gelet. Voorbeelden hiervan zijn het lokale drankje Kuiernat en de overstroming van de Dinkel. Het is jammer dat Berkouwer geen typisch Twentse achternamen heeft gebruikt. Het is niet storend dat dit niet gebeurd is, maar het had het verhaal niet iets echter kunnen maken.

Al vanaf het begin van het verhaal valt de vlotte schrijfstijl op. Korte heldere zinnen en een duidelijk en begrijpelijk taalgebruik zijn daar mede debet aan. De snelheid zit er goed in en aan het eind wordt deze zelfs nog een stukje opgevoerd. Daar neemt de spanning ook zienderogen toe. De afloop van het verhaal is onverwacht en het eindigt nogal plotseling. Daardoor blijft de lezer nog wel met een aantal vragen zitten. Vragen die mogelijk in een volgend boek beantwoord worden. Want met Lot van Dijk en haar collega's lijken wel een paar nieuwe seriepersonages geboren te zijn.