Brave thriller die niet kan overtuigen

Hoewel Carla Kovach, het pseudoniem van Carla Buckley, al van jongs af aan dol op schrijven is, was haar werk als actrice voor haar de drijfveer om er zelf mee te beginnen. Eerst schreef ze voor toneel, maar later ook boeken. Tijdens haar schrijfproces gaat ze op zoek naar de duistere kant van de mens en daarom vindt ze dat haar werk zich kenmerkt door een sterke psychologie. In september 2021 verscheen Zo’n mooi meisje, dat het derde deel van de succesvolle en langlopende serie met inspecteur Gina Harte is.

Op een vroege zaterdagmorgen valt een meisje uit een busje en komt hard op het wegdek terecht. De achteroprijdende chauffeur belt meteen de politie en ambulance en probeert haar zo goed mogelijk te helpen. Vlak voordat ze het bewustzijn verliest en naar het ziekenhuis wordt gebracht, fluistert ze de woorden ‘help haar’. Een paar dagen later wordt het lichaam van een meisje aangetroffen dat heel erg op haar lijkt. Inspecteur Gina Harte en haar team ontdekken dat er een derde meisje is en om te voorkomen dat ook zij om het leven komt, doen ze er alles aan om de moordenaar te vinden.

Door een interessante proloog, die zich op een dag in 1963 afspeelt, en een enigszins spannend eerste hoofdstuk vijfenvijftig jaar later, heeft Zo’n mooi meisje een veelbelovend begin. Aan deze hoopvolle en misschien zelfs wel ambitieuze start wordt geen vervolg gegeven, want vanaf het moment dat Gina Harte en haar team in beeld komen – en dat is al heel snel – verdwijnt de spanning volledig en is het een standaardverhaal van een routineus politieonderzoek, waarbij de privéperikelen van Harte veelvuldig benadrukt worden. Het tempo, dat aanvankelijk redelijk aanvaardbaar is, zakt steeds meer in en krijgt op den duur een stroperiger karakter waardoor de plot, dat feitelijk een paar dagen in beslag neemt, een nogal traag verloop heeft en het onderzoek maar niet op lijkt te schieten.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit diverse perspectieven, maar vooral uit dat van Harte. In eerste instantie is het niet helemaal duidelijk wat sommige verhaallijnen met het geheel te maken hebben en dat is in het begin een beetje verwarrend. Tijdens de plot komt daar langzaam verandering in en merkt de lezer dat er wel degelijk een onderling verband is, waarna alles in de ontknoping keurig samenvalt. Met het pad dat Kovach daarnaartoe bewandelt, kan ze zich in principe zo goed als geen buil vallen. Ze voldoet in grote lijnen aan de verwachting van veel lezers, ondanks dat er hoegenaamd geen onverwachte wendingen zijn en ontmoetingen of uitkomsten van onderzoeken herhaaldelijk gunstig uitpakken voor het rechercheteam. Verrassingen of grote tegenslagen blijven uit, waardoor Zo’n mooi meisje een tamelijk brave thriller is.

Net als in het voorgaande deel van de reeks hebben de terugkerende personages opnieuw geen ontwikkeling doorgemaakt. Ze blijven stuk voor stuk hangen in hun eigen comfortzone of, in geval Harte, in haar min of meer traumatische verleden. De inspecteur blijft daar maar over doormalen en de door haar gevolgde therapie lijkt geen resultaat te hebben opgeleverd. Die herhaling van zetten kan zich op den duur tegen haar keren, want behalve dat de lezer onderhand wel weet wat haar problemen zijn, bestaat het risico dat ze zichzelf daardoor steeds minder geliefd maakt. Een serie staat of valt immers met afwisseling en sterke personages die voortdurend persoonlijke vooruitgang laten zien. Daar is in dit geval eigenlijk geen sprake van.

De schrijfstijl van Kovach is toegankelijk en rechttoe rechtaan. Maatschappelijke thema’s als dakloosheid en (mantel)zorg heeft ze in het verhaal verwerkt. Toch lukt het haar niet de lezer van begin tot eind te boeien. Daarvoor is Zo’n mooi meisje, in een verzorgde vertaling van Barbara Lampe, te middelmatig en kan het niet overtuigen.