Nadagen: de onbekende en onbelichte nasleep van WOII

Ik las dit boek met de leesclub van Hebban. Zoals steeds was dit wederom een fijnven leerrijke ervaring.

Waarover gaat dit boek?

In zijn zoektocht naar zijn grote liefde Ariane, sluit Vincent zich aan als vrijwillig mijnopruimer. Hij doet dit niet geheel belangeloos, hij hoopt hiermee meer informatie te vergaren bij de Duitse krijgsgevangenen.
Fabien is verantwoordelijk voor de groep vrijwillige en onvrijwillige mijnopruimers. Hij heeft eigenlijk niks meer te verliezen. Zijn grote geliefde Odette is er niet meer. Hij werpt zich op als een vertrouwenspersoon, een baken.
Saskia komt terug uit een concentratiekamp. Ze is moederziel alleen. Haar familie is ze kwijt. Toch probeert ze haar leven terug op rails te krijgen.

Cover
Op de cover zien we een typisch jaren ‘50 afbeelding. De jurk van de vrouw en de kleur van nagellak passen perfect in die tijdsgeest. De vrouw heeft een schelp in haar handen. Waarvoor staat die schelp? Staat deze symbool voor de mijnen die op het strand verspreid liggen? Staat het symbool voor de echo’s in de tijd? De hoofdpersonages moeten eerst in het reine komen met hun verleden, eer ze aan hun toekomst kunnen werken.

Opbouw en schrijfstijl
Hierover is veel te doen geweest in de leesclub. De hoofdstukken zijn namelijk niet genummerd en duiden geen POV (point of view) aan. In een boek waar tal van personages en vele POV’s zijn, was dit toch wel een struikelblok. Een nieuw hoofdstuk werd enkel aangeduid met een iets ruime witruimte boven de tekst. Gelukkig waren dit vrij korte hoofdstukken.
De schrijfstijl van Deya kan ik beschrijven als gemoedelijk en vlot. Geen al te lange zinnen of onduidelijke zinsconstructies.

De inhoud
Bij het schrijven van deze recensie heb ik de achterflap nog eens nagelezen. De lezer wordt gelokt met een zoektocht naar een grote liefde, tegen een achtergrond van een verwoest Frankrijk. Eerlijk gezegd had ik ook meer van die zoektocht verwacht. Bij momenten bleef dit ver achterwege. Het ontbreken van die grote, overweldigende emoties zorgde ervoor dat het verhaal weinig diepgang kent.
Deya etaleert daarentegen wel haar kennis over de nadagen van het naoorlogse Frankrijk én een uitgebreide kennis over de mijnen. Dit ontwerp kwam helaas iets te uitgebreid aan bod.

Conclusie
Al bij al geen slecht verhaal maar door het ontbreken van diepgang heb ik het verhaal, de zoektocht niet gevoeld.