Ontroerend

Huilen in de supermarkt (2021) van Michelle Zauner is een memoir dat gaat over het verlies van Zauners moeder als ze vijfentwintig is. Wanneer het boek verschijnt is Zauner tweëendertig. Ze blikt terug naar de tijd dat ze een kind was en afhankelijk was van haar moeder, hoe ze als tiener zich juist tegen haar afzette en uiteindelijk hoe ze afscheid van haar moest nemen.

Huilen in de supermarkt, in het Engels Crying in H Mart, was mij al bekend voordat ik het las. Het boek heeft meerdere prijzen gewonnen en was in de Verenigde Staten een bestseller. Er komt zelfs een film van. Het essay van The New Yorker waar het boek op is gebaseerd kende ik dan weer niet. Wat mij vooral aantrok was het feit dat Zauners moeder Koreaans en haar vader Amerikaans, omdat ik zelf half-Oost Aziatisch, half Nederlands ben.

Zauners schrijfstijl is voor mij niet zo bijzonder. Zauner is muzikant (Japanese Breakfast), en Huilen in de supermarkt is haar debuut, dus ontzettend hoge verwachtingen had ik ook niet. Vergeleken met andere memoirs die ik heb gelezen is Zauners boek goed te lezen. Ondanks dat het verhaal over het verlies van een ouder gaat weet ze het op een luchtige manier te beschrijven dat het niet continu over rouw gaat. Ze blikt terug naar vrolijke herinneringen in de Verenigde Staten en Zuid-Korea, maar uiteraard ook minder vrolijke.

Zoals de titel al zegt, speelt voedsel een grote rol in Zauners verhaal. Omdat haar moeder Koreaans is, is ze opgegroeid met Koreaanse gerechten, waarbij deze eerst vooral gemaakt zijn door haar moeder, maar nadat haar moeders gezondheid achteruit is gegaan, ook door Zauner worden gemaakt. Het was interessant om over deze gerechten te lezen, want als het draait om oost-Aziatische gerechten ben ik meer bekend met Taiwanese en Japanse gerechten. Ik vond het verassend hoeveel zeevruchten er wel niet werden gegeten. Dat had ik namelijk niet verwacht. Tijdens het lezen kreeg ik honger, want de gerechten worden vaak en grondig beschreven.

Het is lastig om het verhaal te beoordelen omdat het waargebeurd is. Uiteraard zullen de dialogen niet één op één overeenkomen met wat er daadwerkelijk is gezegd, maar ze zorgen er wel voor dat de lezer beter in het verhaal komt. Of het verhaal mij aan het huilen maakte? Nee. Het was verdrietig om te lezen, maar niet op zo een manier waarop ik moest huilen.

Over het algemeen is dit een interessante kijk op het privéleven van een Koreaans-Amerikaanse artiest. Het leven is niet simpel en gemakkelijk, ook niet voor beroemdheden. Of het een aanrader is? Niet per se. Ik zou het boek namelijk niet per se aanraden, ook doordat het onderwerp zo treurig is. Sowieso zou ik het niet herlezen (door het onderwerp). Als beoordeling wilde ik het eigenlijk drie sterren geven, maar dat vond ik te sneu, dus het is maar vier sterren geworden.