Verbrande verwachtingen

Ik mocht meedoen met de #Hebbanbuzz van Verbrande suiker waarbij ik de paperback ontving. Dankjewel Hebban!

Verbrande suiker (2019) is Avni Doshi's debuutroman die gaat over de relatie tussen Antara en haar moeder Tara. Tara heeft Antara in haar jeugd ontzettend veel pijn gedaan, maar hoe kan Antara haar moeder laten merken dat ze veel pijn heeft geleden als haar moeder het zich niet meer kan herinneren?

Deze roman verscheen oorspronkelijk in 2019 in India als Girl in White Cotton, waarna het in 2020 is uitgegeven in het Verenigd Koninkrijk als Burnt Sugar en het dus genomineerd kon worden voor de Booker Prize van 2020 (boeken kunnen alleen genomineerd worden als ze oorspronkelijk in het Engels zijn geschreven en in dat jaar - 2020 in dit geval - zijn uitgegeven in het Verenigd Koninkrijk). Uiteindelijk is het op de shortlist terechtgekomen, die uit zes boeken bestaat.

Verbrande suiker is zo'n roman die niet echt een plot heeft. Het geeft een kijkje in Antara's leven en behandelt een aantal thema's, maar gaat niet over een heel avontuur. Real Life van Brandon Taylor, een ander boek dat voor de Booker Prize shortlist van 2020 is genomineerd, is op dit gebied vergelijkbaar: het gaat over de ervaringen van de personages, en niet per se over een plot. Dit zorgde ervoor dat het wat moeite kostte om in Antara's verhaal te komen. Want waar zou het verhaal over gaan? Ik lees meestal niet de flaptekst van boeken, omdat die soms vol met spoilers staan. Dat was bij dit boek ook het geval: door het boek heen was ik continu benieuwd wat er precies in Antara's verleden was gebeurd. Had ik de flaptekst gelezen, dan had ik het meteen geweten en zou het voor minder leesplezier hebben gezorgd, omdat ik dan al wist wat er was gebeurd.

Avni Doshi heeft een redelijk simpele schrijfstijl die makkelijk te volgen is. Af en toe had ik wel het idee dat ik over sommige dingen heen had gelezen, al wist ik dan niet of ik er daadwerkelijk overheen had gelezen, of dat het gewoon niet in het boek stond.

Wat opviel aan dit boek is dat de hoofdstukken niet betiteld of becijferd zijn. Ze beginnen gewoon. Af en toe zijn er stukken die zich in het verleden afspelen; deze bevatten een jaartal, opdat het duidelijk is wanneer het zich afspeelt. Het ironische is wel dat ik dan niet wist wanneer het 'heden' zich eigenlijk afspeelt.

Antara en Tara zijn beiden personages die mij niet echt aanspreken. Van Tara is het duidelijk dat ze een slechte moeder is - het boek gaat tenslotte over de slechte moeder-dochter relatie. Van Antara had ik een fijner personage verwacht, maar tja, niemand kan perfect zijn. Het einde was erg mooi, hoewel ik wel een beetje in de war was.

Wat ik ook mooi vond is hoe Antara's leven lijkt op het leven van allemaal verschillende mensen. Het bestaat uit zoveel verschillende fasen, dat het niet te geloven is dat één persoon ze allemaal heeft meegemaakt. De Antara in de ashram lijkt mijlen ver verwijderd van de Antara die getrouwd is.

Een aspect dat ik graag meer uitgewerkt had willen zien, is de relatie tussen Indiase mensen en Indiaas-Amerikaanse mensen. Aangezien er een aantal Indiaas-Amerikaanse personages in dit verhaal zitten (het verhaal speelt zich af in India), zou het interessant zijn geweest om ze met de Indiase personages en de Indiase cultuur in India te vergelijken.

Ik hoopte dat Verbrande suiker een roman zou zijn waar ik van zou houden, maar dat is helaas niet gebeurd. De personages waren niet boeiend genoeg en aangezien het verhaal alleen over hen gaat, was er niet veel om leuk te vinden. De culturele aspecten waren interessant en het was mooi om de verschillende fases van Antara's leven te zien, maar verder kon het boek mij niet helemaal overtuigen. Het is een verhaal dat een kijk geeft op het moeilijke en pijnlijke leven van een moeder en dochter, maar doet (voor mijn gevoel) verder niet echt iets anders.