Lezersrecensie
Het lezen waard
Haarlemmer van Friese komaf Lex Paleaux (1977) is niet alleen auteur. Ook is hij werkzaam als regisseur en heeft hij een maandelijkse radiocolumn bij Haarlem105. Eerder schreef Paleaux de trilogie Winterwater, Het leven is een circus en Vlo.
In een psychiatrische jeugdinstelling wonen jongvolwassenen met elk hun eigen sores en problemen. Zo ook de zeventienjarige Frank. Hij is naar de kliniek gebracht omdat niet alleen zijn ouders zijn omgekomen bij een tragisch ongeval, ook zijn oom en tante die voor hem zorgden, zijn na een ongeluk niet meer in leven. Het is voor Frank zijn tijd uitzitten tot hij achttien wordt en hij eigen beslissingen mag maken. Frank probeert zijn tijd in het huis zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Geen rare uitspattingen of vragen. Helaas maken de medebewoners het voor Frank niet altijd makkelijk.
De cover van het verhaal trok in eerste instantie mijn aandacht. Een man van achter gezien, ingesnoerd in een dwangbuis. Je vraagt jezelf gelijk af wat iemand gedaan heeft om in deze situatie terecht te moeten komen.
Het verhaal is opgedeeld in verschillende hoofdstukken. Deze zijn niet langer dan een bladzijde of vijf, hierdoor lees je gemakkelijk een hoofdstukje tussen werkzaamheden of voor het slapengaan.
Beetje bij beetje leer je de bewoners van de psychiatrische jeugdinstelling kennen. Je leeft met ze mee, zucht met ze mee als er weer eens iets mis gaat in de kliniek en gaat van ze houden. Ik heb om sommige situaties hard moeten lachen, zoals die keer dat een van de jongeren, zonder rijbewijs, een bus heeft bestuurd om met zijn allen naar het strand te gaan. Maar de situaties van de jongeren zijn daarnaast ook schrijnend en grijpen je zo nu en dan ook zeker naar de keel.
De schrijfstijl van Paleaux is luchtig en door de humor die hij tussen de zinnen door aan het verhaal weet toe te voegen is het boek, ondanks zijn thema, zeker niet te zwaar beladen.
In het laatste hoofdstuk wordt er door Paleaux een plottwist ingevoegd, waar ook ik even van moest bijkomen. Dit had ik totaal niet verwacht of voorzien tijdens het lezen van dit boek. Deze wending laat je weer even nadenken over een bepaald personage, maar zorgt er wel voor dat bepaalde situaties die in het boek voorkomen, ineens duidelijker worden.
Als de dood zucht is een prachtig geschreven boek over gedragsproblematiek bij de jeugd, die zeker na de coronacrisis steeds meer voorkomen. Een boek dat je naar de keel grijpt en waar je van gaat houden. Je leest het in één ruk uit! Het boek krijgt van mij 5 sterren. Een boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben.
In een psychiatrische jeugdinstelling wonen jongvolwassenen met elk hun eigen sores en problemen. Zo ook de zeventienjarige Frank. Hij is naar de kliniek gebracht omdat niet alleen zijn ouders zijn omgekomen bij een tragisch ongeval, ook zijn oom en tante die voor hem zorgden, zijn na een ongeluk niet meer in leven. Het is voor Frank zijn tijd uitzitten tot hij achttien wordt en hij eigen beslissingen mag maken. Frank probeert zijn tijd in het huis zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Geen rare uitspattingen of vragen. Helaas maken de medebewoners het voor Frank niet altijd makkelijk.
De cover van het verhaal trok in eerste instantie mijn aandacht. Een man van achter gezien, ingesnoerd in een dwangbuis. Je vraagt jezelf gelijk af wat iemand gedaan heeft om in deze situatie terecht te moeten komen.
Het verhaal is opgedeeld in verschillende hoofdstukken. Deze zijn niet langer dan een bladzijde of vijf, hierdoor lees je gemakkelijk een hoofdstukje tussen werkzaamheden of voor het slapengaan.
Beetje bij beetje leer je de bewoners van de psychiatrische jeugdinstelling kennen. Je leeft met ze mee, zucht met ze mee als er weer eens iets mis gaat in de kliniek en gaat van ze houden. Ik heb om sommige situaties hard moeten lachen, zoals die keer dat een van de jongeren, zonder rijbewijs, een bus heeft bestuurd om met zijn allen naar het strand te gaan. Maar de situaties van de jongeren zijn daarnaast ook schrijnend en grijpen je zo nu en dan ook zeker naar de keel.
De schrijfstijl van Paleaux is luchtig en door de humor die hij tussen de zinnen door aan het verhaal weet toe te voegen is het boek, ondanks zijn thema, zeker niet te zwaar beladen.
In het laatste hoofdstuk wordt er door Paleaux een plottwist ingevoegd, waar ook ik even van moest bijkomen. Dit had ik totaal niet verwacht of voorzien tijdens het lezen van dit boek. Deze wending laat je weer even nadenken over een bepaald personage, maar zorgt er wel voor dat bepaalde situaties die in het boek voorkomen, ineens duidelijker worden.
Als de dood zucht is een prachtig geschreven boek over gedragsproblematiek bij de jeugd, die zeker na de coronacrisis steeds meer voorkomen. Een boek dat je naar de keel grijpt en waar je van gaat houden. Je leest het in één ruk uit! Het boek krijgt van mij 5 sterren. Een boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben.
1
Reageer op deze recensie